Από την παιδική μας ηλικία ως μαθητές και μαθήτριες έχουμε φάει με το κουτάλι εθνικές γιορτές και παρελάσεις. Οι ”μέρες της εθνικής υπερηφάνειας” είναι μια καλή αφορμή για τον διευθυντή/ρια να εκδηλώσει τον ”κρυφό” υπέρ-πατριωτισμό του/της, για τους μαθητές να επιδείξουν τον μάτσο ανδρισμό τους και για την μαθήτριες να εκφράσουν την επιτηδευμένη θηλυκότητα τους. Μπροστά λοιπόν σε αυτά τα εθνικά πανηγύρια ,επιλέγουμε να κάνουμε κοπάνα και οι λόγοι δεν είναι λίγοι!
Μπορεί οι παρελάσεις να θεωρούνται συνήθως ένα διάλειμμα από την σχολική ρουτίνα αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας καταπιεστικός θεσμός όπου οι καθηγητές και οι δάσκαλοι εμφανίζονται ως “λοχαγοί” του τάγματος και οι μαθητές/τριες ως καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια.
Το θέαμα από ορδές ανθρώπων σε απόλυτη στοίχιση με ομοιόμορφη εμφάνιση, πανομοιότυπο ύφος και συγχρονισμένο βηματισμό υπό τον ήχο στρατιωτικών εμβατηρίων αποδεικνύει ότι οι παρελάσεις μισούν την διαφορετικότητα, τον αυθορμητισμό και επιδιώκουν τον αυτοματισμό και την επιβολή μαζικής πειθαρχίας. Λειτουργώντας ως επίδειξη δύναμης του κράτους και διοχετεύοντας ύπουλα μιλιταριστικές απόψεις στο υποσυνείδητο, ο θεσμός των παρελάσεων δεν είναι απλά αναχρονιστικός αλλά άκρως επικίνδυνος.
Οι παρελάσεις συνδέονται άμεσα με τον ολοκληρωτισμό καθώς η υποταγή και η πειθαρχία μαζί με την ομογενοποίηση ήταν και είναι οι βασικές αρετές ενός λοβοτομημένου υπηκόου. Δεν είναι τυχαίο ότι ως θεσμός καθιερώθηκε επίσημα από τον δικτάτορα Ι.Μεταξά το 1936. Σκοπός αυτής της κίνησης ήταν η ανάπτυξη στρατιωτικής συνείδησης σε μικρότερες ηλικίες σε μίμηση των τελετών που διοργάνωνε το ναζιστικό καθεστώς στην Γερμανία και το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας. Η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ) ήταν το εργαλείο του καθεστώτος για να μπορεί να ελέγχει τους νέους και να μπορεί να προπαγανδίζει αποτελεσματικά την φασιστική ιδεολογία του.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται μέχρι τις μέρες μας, όπου στο όνομα της “εθνικής συνείδησης” και των “ηρώων” τροφοδοτείται το μικρόβιο του εθνικισμού και της ανωτερότητας δηλητηριάζοντας παιδικά μυαλά (και όχι μόνο).
Δεν είναι τυχαίο πως μέσα από αυτές τις εθνικές τελετές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος φαινόμενα ρατσισμού και ξενοφοβίας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις διαμάχες κάθε χρόνο, σε βάρος μαθητών διαφορετικής εθνικότητας, μεταξύ γονέων, δημοσιογράφων, καθηγητών, μαθητών για το αν μπορεί να γίνει σημαιοφόρος ένας συμμαθητής με διαφορετική εθνική καταγωγή. Παράλληλα διατηρούνται και επικροτούνται διακρίσεις ανάλογα με το ύψος (ψηλοί μπροστά-κοντοί πίσω), τις βαθμολογικές επιδώσεις (οι μαθητές με τη μεγαλύτερη βαθμολογία σχηματίζουν ένα δικό τους τάγμα με λάβαρο την ελληνική σημαία, για άλλους σύμβολο εθνικής ανωτερότητας αλλά για εμάς σύμβολο σφαγών και αιματοχυσιών…)
Σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών αναταραχών ο θεσμός των παρελάσεων αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της κυριαρχίας. Προπαγανδίζοντας το ιδεολόγημα “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια” προβάλει την αναγκαιότητα για εθνική ενότητα. Εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι ξεχνώντας έστω και για μια μέρα τα προβλήματα της καθημερινότητας (μειώσεις μισθών, απολύσεις, ταξικές διακρίσεις κ.τλ.) και διαπνεόμενοι από κάποιο πνεύμα ομόνοιας και συγκίνησης, γίνονται ένα και συσπειρώνονται όλοι κάτω από το έθνος-κράτος.
Και στις 29 Οκτώβρη πάλι τα ίδια…
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν:
Ήρθε η ώρα να ξυπνήσουν τα εθνικά ιδεώδη;…
Ή μήπως να σβήσουν για πάντα!!!
Ας διεκδικήσουμε την κατάργηση κάθε είδους εθνικών παρελάσεων. Ας πάψει επιτέλους το σχολείο και η εκπαίδευση να είναι η διδασκαλία του συστήματος και ας αρχίσει να προάγει την αλληλεγγύη, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την ελευθερία σκέψης έκφρασης και γενικότερα τη διαμόρφωση μιας αυτόνομης ανεξάρτητης προσωπικότητας.