Τον τελευταίο χρόνο, ήδη με τις εξαγγελίες των μέτρων του ΔΝΤ για την «διάσωση της οικονομίας», πολλοί και πολλές άρχισαν να συνειδητοποιούν πως η ζωή τους σταδιακά θα χειροτερέψει. Προφανές. Στα μέτρα αυτά συμπεριλαμβάνονται η απελευθέρωση των απολύσεων, η μείωση των μισθών, η περικοπή συντάξεων, η αύξηση του ορίου ηλικίας, η παγίωση της ελαστικοποίησης ως μοντέλο εργασίας.
Το γενικότερο κλίμα μέσα στην Άνοιξη που μας πέρασε ήταν αυτό της γενικευμένης δυσαρέσκειας. Πού και πώς εκφράστηκε όλη αυτή; Που άλλου; Σε μια…δύο…τρεις, άντε τέσσερις γενικές απεργίες καλεσμένες από τη ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ. Στις 5 Μάη η απεργία συνοδεύτηκε από μαζικότατες πορείες και προσπάθειες επίθεσης των διαδηλωτών στη βουλή. Μπορεί ο τραγικός θάνατος τριών ανθρώπων στην τράπεζα Marfin να στάθηκε ανασταλτικός παράγοντας για την δράση των ποιο ριζοσπαστικών κομματιών, καθώς αυτά στοχοποιήθηκαν από τα ΜΜΕ ως πιθανοί υπαίτιοι, πιθανώς όμως υπήρχαν κι άλλοι παράγοντες που συνέβαλαν ώστε αυτό το κύμα οργής να ξεφουσκώσει.
Μία ουσιαστική αιτία είναι πως οι απεργίες και πορείες που καλούνται από την ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ έχουν καθαρά εκτονωτικό χαρακτήρα. Γιατί μπροστά σε μια τέτοια επίθεση που δεχόμαστε δεν μπορεί ο, δήθεν, εκφραστής των συμφερόντων των εργαζομένων να μην καλεί γενική απεργία διαρκείας. Σταμάτημα των πάντων. Γενική αποχή από την παραγωγή. Κι όμως μπορεί, γιατί πολύ απλά η ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ δεν υπηρετούν κανενός είδους εργατικού συμφέροντος. Γιατί ειδικά η ΓΣΕΕ, εδώ και πόσα χρόνια, τα έχει κάνει πλακάκια με τα αφεντικά, τον ΣΕΒ και τις κεντρικές πολιτικές για τα εργασιακά. Ενώ στο ΠΑΜΕ το μόνο που επιδιώκουν είναι το πως θα εντάξουν κόσμο στις κομματικές γραμμές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, παίζοντας το καθεστωτικό ρόλο του «πυροσβεστήρα» απέναντι στους ανεξέλεγκτους εργατικούς αγώνες.
Πιο συγκεκριμένα πώς μπορεί ο Παναγόπουλος, πρόεδρος της ΓΣΕΕ, ο οποίος όντας διευθυντής και μέλος της διοίκησης της Εθνικής Τράπεζας και που αμείβεται με το ποσό των 76.624 ευρώ/χρόνο, να μιλά για άθλιες συνθήκες εργασίας, για καταπίεση, για μαύρη εργασία; Πως μπορεί να μιλά για εργατικά «ατυχήματα», ενώ το μόνο «ατύχημα» γι’ αυτόν είναι να δεχθεί επίθεση από οργισμένους εργαζόμενους; Πως μπορεί να μιλήσει για εργατική αλληλεγγύη όταν τα γραφεία τις ΓΣΕΕ τα καθαρίζουν εργαζόμενες σε εργολαβικές εταιρίες όπως αυτή που είναι υπεύθυνη για την δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στην Κ.Κούνεβα;
Όμως, ακόμη κι αν ο κάθε Παναγόπουλος βίωνε την ίδια πραγματικότητα με έναν εργάτη, θα ήταν όλα εντάξει; Βέβαια όχι, καθώς το πρόβλημα προφανώς και δεν είναι προσωπικό, αλλά ριζικό ως προς τον ρόλο που έχει η ΓΣΕΕ στην κεντρική πολιτική σκηνή σε συγκυρίες όπως αυτή που ζούμε τώρα (βλ. κρίση). Το κομματικοποιημένο μαγαζί της ΓΣΕΕ έχει σκοπό να χειραγωγήσει, να κατευθύνει ένα κομμάτι των εργαζομένων στην απάθεια, στην διεκδίκηση ενός κομματιού ψωμί παραπάνω, τη στιγμή που τα αφεντικά έχουν ολάκερο τον φούρνο. Να βάλουν στο μυαλό του κόσμου ότι πρέπει να αποδεχθεί τη θέση του στο κοινωνικό σύστημα και να συμβιβαστεί με αυτή. Μια θέση που το μόνο που του προσφέρει είναι χρέη και ισόβια σκλαβιά.
Αλλά ωραία όλα αυτά. Στο κράξιμο όλοι/ες είμαστε πρώτοι/ες. Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε στους εαυτούς μας είναι το εξής: Και εμείς τι κάνουμε; Κατεβαίνουνε στις απεργίες, εκφράζουμε την οργή μας και μετά… περιμένουμε την επόμενη, για να ξαναεκφράσουμε την οργή μας και στο τέλος όλα τα μέτρα ψηφίζονται, οι τελικές αποφάσεις παίρνονται και όλοι συγχαίρουν την δημοκρατία που επιτρέπει ακόμα να διαφωνούμε… Έτσι όμως, ο περισσότερος κόσμος αρχίζει να νιώθει πως ακόμα και οι απεργίες ή οι μαζικές διαδηλώσεις είναι μάταιες. Θα ακουστεί βαρύ αλλά ΄χει μια δόση αλήθειας.
Όσο δεν μπαίνουμε οι ίδιοι και οι ίδιες στην διαδικασία να ορίσουμε εμείς το περιεχόμενο του αγώνας μας, έξω από διαμεσολαβήσεις, κόμματα και αντιπρόσωπους, να συναποφασίσουμε μαζί με τους συναδέλφους μας για το ποια είναι τα προβλήματά μας, όσο εξαντλούμε την αγανάκτηση μας βρίζοντας τον τάδε και τον δείνα υπουργό ή ακόμα και τον Παναγόπουλο και δεν οργανώνουμε από τα κάτω τις απεργίες μας, ναι, δυστυχώς, αυτές οι «μεγαλειώδεις διαδηλώσεις» ακόμα και αν συνοδεύονται από «εκτεταμένα επεισόδια» θα αφήνουν πίσω τους μια πικρή αίσθηση ματαιότητας. Την επόμενη φορά ας είμαστε εμείς, εγώ και εσύ που θα καλέσουμε την γενική απεργία και θα επιτεθούμε στη Βουλή, κι αν βγει η ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ να καταδικάσουν τα «ανεξέλεγκτα» στοιχεία θα τους πάρουμε και αυτούς στο κυνήγι.