Month: October 2010

Πού θα πάει αυτό το πράγμα; Τι να κάνουμε;

Είναι οι συνηθισμένες φράσεις που ακούμε όλοι μας καθημερινά να ψελλίζονται, συνοδευόμενες συνήθως από κάποιο αναστεναγμό θλίψης ή απόγνωσης. Οι περισσότεροι/ες μιλάμε σχεδόν από μέσα μας. Ο οδηγός ταξί, ο άνεργος οικοδόμος, η πωλήτρια, η ταμίας στο supermarket. Υποσυνείδητα ίσως ελπίζουμε ότι αν λουφάξουμε μπορεί και να γλιτώσουμε από την καταιγίδα. Αυτή η εικόνα της κρίσης ως καιρικού φαινομένου κρύβει την σκέψη ότι «μπόρα είναι θα περάσει”. Αρκετά όμως με τη μετεωρολογία. Η περίπτωση μας είναι διαφορετική. Βλέπουμε καθημερινά τους εαυτούς μας, τους γύρω μας αλλά και την κοινωνία βουβή να παρακολουθεί την βίαιη υποβάθμιση των ζωών μας. Είμαστε σαν αυτόν τον δύσμοιρο που τρώει σφαλιάρες και επειδή δεν καταλαβαίνει από πού, βάζει τα χέρια πάνω από το κεφάλι και προσπαθεί να βρει μια γωνία να προστατευθεί. Είναι, λοιπόν, καιρός να αρχίσουμε να σηκωνόμαστε· και για να το κάνουμε αυτό πρέπει αρχικά τουλάχιστον να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Τώρα σώθηκες, θα πει κάποιος. Άντε να βγάλεις άκρη όταν από την μία έχεις τον Στρος Καν του ΔΝΤ, τον Τρισέ από τις Βρυξέλλες, το αφεντικό σου που γκρινιάζει, και τη ΔΕΗ να αυξάνει το ρεύμα. Κανείς δεν είπε ότι σε αυτόν τον κυκεώνα κάποιοι έχουν όλες τις απαντήσεις. Σίγουρα όμως είναι εποικοδομητικό να αρχίσουμε να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις.

 

Τελικά για την κρίση φταίμε εμείς;

 

Βασικές παραδοχές:

1. Ο καπιταλισμός και ό,τι λειτουργεί με τους όρους του πρέπει διαρκώς να επεκτείνεται

2. Για την επέκταση αυτή απαιτείται να κερδίζει από την εργασία μας (υπεραξία)

3. Επιπλέον για την επέκταση αυτή πρέπει να πουλάει σε κάποιους τα προϊόντα.

4 Αν οι μισθοί πέφτουνε (από το ’80 και μετά παγκόσμια και στην ελλάδα από το ’90) και τα προϊόντα δεν μπορούν να αγοραστούν; Πρόβλημα. Οπότε τα τζιμάνια σκέφτηκαν τα δάνεια. Σας δίνουμε λεφτά τώρα για να αγοράσετε τα προϊόντα της εργασίας σας (για κερδοφορία αλλά και κοινωνική ειρήνη) και ποντάρουμε ότι στο μέλλον θα μας τα επιστρέψετε καθώς θα σκεφθούμε στο ενδιάμεσο κάποιο τρόπο να σας εκμεταλλευόμαστε καλύτερα.

Πολύ συχνά ακούγεται τελευταία ότι υπήρξαμε άπληστοι τα προηγούμενα χρόνια. Ότι καταναλώσαμε περισσότερα από όσα δικαιούμασταν. Και ότι αυτή η απληστία μας οδήγησε στην κρίση. Αυτή η εικόνα δεν είναι παρά μια αντιστροφή της πραγματικότητας. Μάλλον οι τραπεζίτες επιβεβαίωσαν, για μια ακόμη φορά, αυτό που είναι γι’ αυτούς καθημερινότητα: Τον κανόνα να βγάλουν κέρδος από παντού. Τα ελληνικά αφεντικά από το ’90 και μετά πλημμύρισαν την αγορά με κάθε είδους δάνεια. Προφανώς γιατί δεν τους έφταναν αυτά που έβγαζαν. Προφανώς γιατί και εμείς τους κάναμε τη ζωή δύσκολη με το να μην δεχόμαστε να συμβιβαστούμε με ένα μισθό ψίχουλο ή υπερασπιζόμενοι/ες βασικές κοινωνικές ανάγκες, όπως η υγεία και η ασφάλιση. Το ότι προσπαθούσαν, εδώ και μια εικοσαετία να περάσουν ένα ασφαλιστικό που να μας βάζει όλους να δουλεύουμε ως τα 65 είναι δείγμα του πόσο μπλοκάραμε την υποτίμηση μας .

Σε όλο αυτό το διάστημα δεν έκατσαν με τα χέρια σταυρωμένα. Τα δάνεια αποτέλεσαν ΤΟΝ τρόπο για να κερδίσουν χρόνο από το μέλλον. Γιατί αν το δάνειο δεν είναι παρά μια υπόσχεση εκμετάλλευσης του δανειζόμενου στο μέλλον τότε τι είναι; Η προπαγάνδα ότι τα δάνεια τροφοδότησαν μια χλιδάτη ζωή είναι ένα ψέμα που ειπώνεται για συγκεκριμένους λόγους. Ειπώνεται για να νιώσουμε ένοχοι εμείς που πήραμε δάνεια και επομένως υπαίτιοι για την κρίση που βασίζεται στο σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας. Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ. Η αλήθεια κατ’ αρχήν είναι ότι τα δάνεια στη συντριπτική τους πλειοψηφία δεν πήγαν ούτε σε cayenne ούτε σε πισίνες. Πήγαν για να συντηρηθεί και να αυξηθεί το βιοτικό επίπεδο, και όλα αυτά δεν είναι ούτε πλουτισμός ούτε καταναλωτισμός. Είναι το επίπεδο ζωής που έχουν κατακτήσει όλοι αυτοί που δουλεύουν και παράγουν υλικά και νοηματικά αυτό τον κόσμο. Και είναι λογικό να επιθυμούν να βελτιώσουν τη ζωή τους. Συνήθως η ακρότητα, η εξαίρεση, το ψώνιο, αποκόπηκε για να παρουσιαστεί ως ο κανόνας. Κάποιος πήρε ένα καταναλωτικό και το έπαιξε στο καζίνο λέει ο αστικός μύθος. Φυσικά και η διάδοση του αστικού μύθου από τα media είναι πολιτική και αποσκοπεί στο να παρουσιάσει την ανάγκη των αφεντικών να διατηρήσουν την κερδοφορία τους μέσα από τα δάνεια σαν μια «καταναλωτική τρέλα».

Έτσι συσκοτίζεται η βασική αλήθεια. Με το σκάσιμο της χρηματοπιστωτικής φούσκας το καλοκαίρι του 2007 οι τράπεζες, ως στυλοβάτης του σημερινού συστήματος εκμετάλλευσης, ήρθαν αντιμέτωπες με το φάσμα της κατάρρευσης. Ο φόβος συνολικής αποσταθεροποίησης από μια ενδεχόμενη κατάρρευση ενός σημαντικού πυλώνα του συστήματος ανέδειξε την διάσωση των τραπεζών σε επιλογή αυτοσυντήρησης . Το κόστος αυτής της διάσωσης μετατράπηκε σε πακέτα στήριξης δισεκατομμυρίων ευρώ στις τράπεζες, τα οποία φυσικά το κράτος δανείστηκε για να τα βρει. Τα στοιχεία είναι γνωστά: 40 δις στην ελλάδα, 35% του ΑΕΠ στην Ιρλανδία, 3 τρις δολάρια στις ΗΠΑ. Κάπως έτσι αυτά τα αστρονομικά νούμερα μετρήθηκαν σαν δημόσιο χρέος που τελικά μετακυλίστηκε σε βάρος μας. Τελικά δηλαδή το μάρμαρο για να μπορούν να συνεχίσουν να μας εκμεταλλεύονται θα το πληρώσουμε εμείς. Πώς; Αυξάνοντας την ένταση της εκμετάλλευσης μας. Με αυτό το μαγικό τρόπο το κόστος διάσωσης βαφτίζεται από τραπεζικό – κοινωνικό, από συνολικά πρόβλημα του κεφαλαίου – σε πατριωτικό καθήκον του καθενός. Αυτός ο νέος πατριωτισμός, πιο ξεκάθαρος από ποτέ για τις προθέσεις του, καλείται να μας πείσει γι’ αυτό.

 

Ή μήπως η κακοδιαχείριση;

 

Ένα από τα συνηθέστερα εύπεπτα επιχειρήματα για την παρούσα κρίση είναι ότι φταίει το κατασπαταλημένο χρήμα, η κακοδιαχείριση στους δημόσιους οργανισμούς κτλ. Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί σε χώρες με «οργανωμένο» κράτος (από τις ΗΠΑ μέχρι την Ιρλανδία και την Ισπανία) υπάρχει και εκεί κρίση. Προφανώς γιατί ενώ η κακοδιαχείριση μπορεί να έχει κάποια σχέση δεν είναι σε καμία περίπτωση βασική αιτία. Ζουμάροντας όμως εκεί, αποσιωπώνται οι πραγματικοί παράγοντες που συνδέονται με την ελληνική κρίση. Αν δεχτούμε πως οι αυξημένες κρατικές δαπάνες (σαν απάντηση φυσικά στους αγώνες της προηγούμενης περιόδου) είναι ένας τέτοιος παράγοντας, οι εκτεταμένες φοροαπαλλαγές των επιχειρήσεων και των ανώτερων εισοδημάτων, σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της τόνωσης της «ανάπτυξης», ήταν άλλη μια σημαντική παράμετρος που έθρεψε την αύξηση του δημόσιου χρέους στην ελλάδα και διεθνώς. Πόσο μάλλον όταν εδώ ο συντελεστής φορολόγησης κερδών ήταν στο προκλητικό 25%, χαμηλότερα από όλες σχεδόν τις χώρες της ευρώπης. Αυτά σε συνδυασμό με τους αυξανόμενους τόκους για την αποπληρωμή των δανείων και τα γενναία πακέτα στήριξης προς τις ελληνικές τράπεζες μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης, μάλλον εξηγούν τη σημερινή κατάσταση.

Είναι επίσης καλό να έχουμε στο μυαλό μας πως αυτό που προβάλλεται σαν κατασπατάληση του χρήματος στην Ελλάδα συνδέεται με ένα πανίσχυρο πελατειακό κράτος. Πελατειακό υπό την έννοια του μηχανισμού ενσωμάτωσης ψηφοφόρων που αλλιώς ίσως να έπρεπε να κάνουν κάτι άλλο για να τα βγάλουν πέρα. Ίσως να διαμαρτυρηθούν και να εξεγερθούν. Το πελατειακό κράτος ήταν ο ελληνικός τρόπος ώστε τα ελληνικά αφεντικά και το κράτος να διατηρούν την κοινωνική ειρήνη. Εξίσου αποτελεσματικός με το σκανδιναβικό μοντέλο, το ιαπωνικό και άλλα όπως αποδεικνύει η κομματική και μικροπολιτική διαμεσολάβηση των κοινωνικών συγκρούσεων στο ελλαδιστάν τα τελευταία 35 χρόνια. Εκτός των άλλων, το πελατειακό κράτος -ναι αυτό που ξεφωνούν σήμερα οι πολιτικοί, ο ΣΕΒ και τα μήντια- διέλυσε συλλογικές δομές αγώνα και κοινωνικοποίησης, εμπεδώνοντας σε καθημερινό επίπεδο την φιγούρα του ατόμου σαν την κινητήριο δύναμη. Ένας οικονομικός πολιτισμός εδραιωμένος στην επιβράβευση της ατομικής απληστίας θα αποκλείει πάντα τη συλλογική ευτυχία. Και θα παράγει κρίσεις. Κρίσεις κάθε μορφής. Από οικονομικές, μέχρι ανθρωπιστικές. Από χρεοκοπίες, μέχρι πολέμους.

 

Ή μνημόνιο ή καταστροφή ;

 

Το μνημόνιο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα νέο σύνταγμα των ελληνικών αφεντικών. Ένα μονομερές βέβαια σύνταγμα που καταργεί το ημιτελές κοινωνικό κράτος και κάθε κατάκτηση σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων. Μέσα από το νέο αυτό συντακτικό υπακοής επιχειρείται να χτυπηθεί αυτή μας η απροθυμία να ξεχάσουμε, με το πρόσχημα του δημόσιου χρέους, όσα με αγώνες κατακτήσαμε. Είναι ξεκάθαρο από την αρχή μέχρι το τέλος πως δεν πρόκειται για ένα δημοσιονομικό συμμάζεμα γενικά, αλλά για μια εφαρμογή ταξικών πολιτικών επιθετικού χαρακτήρα. Πατάνε εμάς κάτω, την ίδια στιγμή που θεσπίζονται νέες φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις. Το μνημόνιο εκτός των άλλων αποτελεί μια οργανωμένη απόπειρα απενοχοποίησης της εκμετάλλευσης ανθρώπων και πόρων χωρίς όρια ή, στην καθομιλουμένη των media, της περίφημης ανταγωνιστικότητας.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, μας λένε. Φυσικά δε διευκρινίζουν αν υπάρχει έστω και μία χώρα που να εφαρμόστηκε πολιτική μνημονίου και να υπήρξε στοιχειώδης κοινωνική ευημερία. Εμείς, διαβάζοντας λίγο και ακούγοντας περισσότερο, δεν είδαμε κανέναν ακόμη και από τους ελεεινούς παραθυρο-απολογητές του συστήματος να υποστηρίζει ότι κάτι καλό βγήκε σε κάποια γωνιά του πλανήτη. Άρα, το δίπολο που μας προτείνεται από τον καπιταλισμό στην Ελλάδα δεν είναι «μνημόνιο ή καταστροφή» αλλά «καταστροφή ή καταστροφή». Μάλλον δεν έχουμε και πολλά να περιμένουμε από το σύστημα πέρα από τα χειρότερα για εμάς.

Όσο για την αριστερά, όσο θα παραμένει εγκλωβισμένη σε μια κομματική μικροπολιτική αντίληψη κουκιών προς μέτρημα, δεν θα προτείνει λύσεις παρά μόνο αν αυτές ενισχύουν την ίδια σε επίπεδο πολιτικού συσχετισμού. Μια αριστερά δηλαδή του συστήματος. Από τις τοπικές πρωτοβουλίες που μεταφράζονται σε υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους μέχρι κομματικές επιχειρήσεις όπως η τυποεκδοτική του ΚΚΕ που απολύει κόσμο ενώ καταδικάζει την πολιτική των απολύσεων, όλα αυτά αποτελούν πρακτικές και αντιλήψεις που δεν πρόκειται να μας βοηθήσουν σε κάτι. Σε ένα πρώτο επίπεδο πρέπει σταδιακά να αρχίσουμε να βλέπουμε το σύνολο της εικόνας και όχι τα θρύψαλα της. Δεν υπάρχει συνταγή πέρα από την ανάγνωση της ίδιας μας της ιστορίας. Μιας ιστορικής γνώσης ότι το κράτος δεν είναι ένας ουδέτερος θεσμός αλλά μια μορφή που εμφανίστηκε μαζί με την άνοδο του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι τουλάχιστον αφελές να αναζητούμε λύσεις εκεί. Ξεκινάμε, λοιπόν, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει ένα εθνικό καλό ή κάποια κοινή μοίρα με τα αφεντικά μας.

Σήμερα διάσπαρτα μεν, αλλά διακριτά, νέες μορφές αγώνα ξεπηδούν. Αυτοοργανωμένες ομάδες γειτονιάς, αυτόνομα σωματεία εργαζομένων, κοινότητες αγώνα για το περιβάλλον και πολλά άλλα συνθέτουν ένα μωσαϊκό, ένα πρώτο υλικό μιας κοινωνικής οργάνωσης εμπνευσμένης με άλλα ποιοτικά στοιχεία. Αλληλεγγύη, αμεσότητα, οριζόντιες δομές.

Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για την αδυναμία μας μπροστά σ’ αυτά που συμβαίνουν, για το ότι όλα αυτά που βιώνουμε προέρχονται από κάπου αλλού, έξω και πάνω από τις ζωές μας, η αλήθεια είναι το ακριβώς αντίθετο. Η καρδιά αυτού του κόσμου χτυπά στις πραγματικές στιγμές εκμετάλλευσης, στην επικράτεια των καθημερινών σχέσεων και των συγκρούσεων που αυτές παράγουν – στο αφεντικό μεγάλο ή μικρό, στο αποκλεισμό από την υγεία, στην αύξηση των βασικών αγαθών. Ακριβώς από εκεί είναι που πρέπει να ξεκινήσουμε με βάση την αλληλεγγύη πάνω στο έδαφος των κοινών μας αναγκών.

Έχουμε να χάσουμε τις αλυσίδες μας!

Έχουμε να κερδίσουμε έναν ολόκληρο κόσμο!

 

Το 1973 η πετρελαϊκή κρίση εμφανίζεται στην Ιταλία, όπως και σε άλλες δυτικές χώρες. Οι πιο ενήμεροι τεχνοκρατικοί τομείς και αναμφισβήτητοι ηγέτες των μεγάλων ιταλικών μονοπωλίων (όπως ο Ανιέλι, η FIAT), συγκεντρωμένοι γύρω από τον Carli πρόεδρο της Τράπεζας της Ιταλίας προτείνουν και, τον Ιούνιο του 1974, υποχρεώνουν την κυβέρνηση να δεχτεί ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο το «Σχέδιο Carli». Το σχέδιο υποστηρίζει δύο ουσιώδεις στόχους: την αναδιάρθρωση της παραγωγής (διαφοροποίηση μερικών βιομηχανικών τομέων και εμφανώς της αυτοκινητοβιομηχανίας, διατύπωση ενός προγράμματος πυρηνικής ενέργειας) και την μείωση των δημόσιων δαπανών. Συγκεκριμένα, η αξιωματική αρχή της κυβέρνησης περί ‘δίκαιης κοστολόγησης’ των δημόσιων υπηρεσιών είχε ως επακόλουθο μια μαζική άνοδο των τιμών στις συγκοινωνίες, στο ηλεκτρικό ρεύμα, στο τηλέφωνο, στην ιατρική περίθαλψη και στη στέγαση. Τον Ιούλιο, εκτός από ελάχιστες τροποποιήσεις που προτάθηκαν από το Ι.Κ.Κ., το Κοινοβούλιο ενέκρινε αυτό το πρόγραμμα με αυξήσεις που ξεπερνούσαν το 50%.

Από τους μαχητικούς αγώνες του Φθινοπώρου του 1969 και έπειτα η ταξική πάλη στην Ιταλία άρχισε να εξαπλώνεται από τα εργοστάσια σε κάθε τομέα της ζωής των ανθρώπων. Η εργατική τάξη άρχισε να αγωνίζεται ενάντια στις απαράδεκτες συνθήκες στέγασης με ευρείες και παρατεταμένες απεργίες ενοικίων και μαζικές καταλήψεις κενών διαμερισμάτων. Επίσης εμφανίστηκαν αγώνες κατά της αύξησης των τιμών των τροφίμων και των μετακινήσεων, για τα ανεπαρκή σχολεία και παιδικούς σταθμούς, καθώς και για τις απαράδεκτες ιατρικές εγκαταστάσεις. Άρχισε λοιπόν, να δημιουργείται μια διαδικασία αγώνα εντός των εργατικών κοινοτήτων, εμπλέκοντας ταυτόχρονα ένα μεγάλο κομμάτι των γυναικών που ήταν παραγκωνισμένο στο ρόλο της οικιακής εργασίας. Επρόκειτο για ένα “αυτόνομο” κοινωνικό κίνημα, καθώς ήταν αυτόνομο από τα κόμματα και τα συνδικάτα. Αρνούμενοι/ες την εκπροσώπηση και την αντιπροσώπευση, οι εκμεταλλευόμενοι/ες φρόντιζαν να υποστηρίζουν τις ανάγκες τους, χωρίς διαμεσολάβηση και χωρίς καμιά εμπιστοσύνη στους θεσμούς -στο εδώ και στο τώρα-, χωρίς να περιμένουν μια υποθετική και μακρινή επανάσταση που προετοιμάζεται από τα πάνω.

Το κομμουνιστικό κόμμα και τα συνδικάτα κάλεσαν τον λαό να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, αλλά τα αυτόνομα συμβούλια και οι επιτροπές απάντησαν πως οι προλετάριοι δεν θα θυσιαστούν για την καλή λειτουργία της οικονομίας και υπερασπίστηκαν την απαλλοτρίωση και την αυτομείωση.

Αυτομείωση, είναι η άρνηση καταβολής του συνόλου ή μέρους των τιμών που χρεώνονται για διάφορές υπηρεσίες, ηλεκτρισμού, τηλεφώνου, μεταφορών, ενοικίων, ακόμη και τροφίμων και άλλων καταναλωτικών αγαθών. Πληρώνονταν είτε η παλιά τιμή ή η μισή τιμή, ή τίποτα. Αυτή η μορφή ανυπακοής εξαπλώθηκε σαν φωτιά σε όλη τη χώρα και συχνά υποστηρίχθηκε από τους εργαζομένους στις εκάστοτε υπηρεσίες. Εάν το κίνημα της αυτομείωσης μπόρεσε να αναπτυχθεί στην Ιταλία σε μια μαζική κλίμακα, οφείλεται στην ύπαρξη εργοστασιακών αγώνων ιδιαίτερα δυναμικών και μόνιμων.

 

Αυτομείωση στις Μετακινήσεις

Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1974 η απόφαση των δύο ιδιωτικών εταιρειών συγκοινωνιών να αυξήσουν την τιμή του εισιτηρίου από 20% έως 50% προκάλεσε την άμεση αντίδραση από την πλευρά των εργατών. Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν αυθόρμητες και ανοργάνωτες: λεωφορεία μπλοκάρονται στο Pinerollo, ένα σημαντικό σημείο συνάθροισης των εργατών της Rivalta και της Mirafiori, μερικές αντιπροσωπίες εργατών κατευθύνονται προς τα δημαρχεία και τα γραφεία της τοπικής αυτοδιοίκησης, μερικά φυλλάδια μοιράζονται. Όλο αυτό δεν αλλάζει πολλά όσον αφορά την αύξηση. Το συνδικάτο μεταλλουργών (FLM) στη Rivalta αποφασίζει να πάρει στα χέρια του την οργάνωση του αγώνα στη βάση της αυτομείωσης- το εβδομαδιαίο πάσο μεταφοράς πρέπει να αγοράζεται στην παλιά τιμή.

Αυτομείωση στο ηλεκτρικό ρεύμα

Τα συνδικάτα του CISL ηλεκτρικού ρεύματος, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του κινήματος των περιφερειακών συγκοινωνιών, πρότειναν αργότερα να εγκαινιαστεί η αυτομείωση. Μειώθηκαν οι λογαριασμοί που λάμβαναν οι καταναλωτές κατά 50% ή, πιο ριζικά, οργανώθηκε η άρνηση της εξόφλησης των λογαριασμών. Τα μέλη των συνδικάτων έθεσαν αυτό το επίπεδο στο 50% των νέων λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτές οι αυτομειώσεις πήραν μεγάλη έκταση. Έτσι στις 12 Νοεμβρίου, στο Τορίνο, για παράδειγμα, 80.000 άτομα διαδήλωσαν και έκαψαν τις επιστολές που η ENEL (ιταλική ΔΕΗ) τους έστειλε για να τους απειλήσει “ευγενικά” για ποινικές διώξεις εάν δεν σταματούσαν να αυτομειώνουν τον λογαριασμό τους.

 

Αυτομείωση στο τηλέφωνο

Το 1974, 52,000 νοικοκυριά αρνούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό του τηλεφώνου τους. Η SIP στέλνει έγγραφες απειλές αποκοπής και τις εκπληρώνει στις αρχές Οκτώβρη. Αλλά η απάντηση δεν άργησε και πολύ. Στη Ρώμη, όπου η SIP είχε κόψει χιλιάδες τηλέφωνα από το προαστιακό προλεταριάτο, μια πρώτη συμβολική επίθεση έλαβε χώρα σε ένα τηλεφωνικό κέντρο. Μερικές μέρες μετά, μια έκρηξη κατέστρεψε, μαζί με το κέντρο της οδού Shakespeare, 14,000 τηλεφωνικές γραμμές συμπεριλαμβανομένων και όλων των υπουργείων και του Προεδρικού Μεγάρου.

 

Αυτομείωση ενοικίων

Στο Μιλάνο ο αγώνας ξεκίνησε το 1968. Στο Quarto Oggiaro, 30.000 οικογένειες στις δημοτικές και κοινοτικές κατοικίες βρέθηκαν αντιμέτωπες με μια αύξηση του ενοικίου κατά 30%, έτσι δημιουργήθηκε μία «επιτροπή ενοικιαστών». Κατά το έτος αυτό πραγματοποιήθηκαν, από πόρτα σε πόρτα, επαφές και οργανώθηκαν δημόσιες συνελεύσεις. Μέχρι τον Ιούνιο του 1968, 700 οικογένειες ξεκίνησαν άρνηση πληρωμής επί του συνολικού ενοικίου. Η επιτροπή των ενοικιαστών εξάπλωσε τον αγώνα με την απαίτηση ότι το νοίκι δεν θα υπερβαίνει το 10% των μισθών. Τον Σεπτέμβριο του 1968 τέσσερα άτομα συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια μιας έξωσης. Παιδιά επιτέθηκαν σε οχήματα της αστυνομίας, και οι γυναίκες απέκλειαν τις εισόδους των διαμερισμάτων. Η επιτροπή διευρύνθηκε και η βιαιότητα της αστυνομίας έκανε τους ανθρώπους να εξοργιστούν. Τον Απρίλιο του 1970, 500 αστυνομικοί χρειάσθηκαν για να εκδιώξουν μια οικογένεια. Αντίστοιχες καταστάσεις διαδραματίστηκαν και σε άλλες πόλεις τις Ιταλίας.

 

Σουπερμάρκετ

Οι αυτομειώσεις στα σουπερμάρκετ, συνίστανται στην μαζική συμμετοχή ανθρώπων που είτε πληρώνουν ένα μέρος των αγαθών, είτε καθόλου. Πυρήνες αποφασισμένων εργαζομένων θα επιλέξουν τη μόνη μορφή αγώνα που μπορεί να λυγίσει τα σουπερμάρκετ: την συλλογική οικειοποίηση, βίαιη, εάν χρειάζεται, θέτοντας σε αμφισβήτηση τον σεβασμό στην ιδιωτική περιουσία. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως για τους εργαζομένους είναι μια ληστεία, όπως επιβεβαιώθηκε στο κείμενο που μοιράστηκε σε μια από αυτές τις δράσεις: “Τα αγαθά που πήραμε είναι δικά μας, όπως δικό μας είναι ότι υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο γιατί το έχουμε παράξει εμείς”.

 

Διαβάσαμε και προτείνουμε:

 

«Το σπίτι των κλεφτών -Τρία μεταφρασμένα κείμενα σχετικά με το κίνημα της αυτομείωσης στην Ιταλία του ’70»,

έκδοση «πρωτοβουλίας από την κατάληψη Πραποπούλου» – protovouliaxal@yahoo.gr

Κατεβάστε το από:

http://archives.espiv.net/index.php/View-document-details/200-Το-σπίτι-των-κλεφτών.html

 

«Εμπειρίες αυτομείωσης στο ιταλικό αυτόνομο κίνημα»,

μπροσούρα για την αυτομείωση και τα αυτόνομα συμβούλια στην Ιταλία τη δεκαετία του ‘΄70

Κατεβάστε το από:

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1195086

 

«Εμπειρίες από το κίνημα αυτομείωσης στην Ιταλία τη δεκαετία του ’70»,

έκδοση της κατάληψης Φάμπρικα ΥΦΑΝΕΤ

Κατεβάστε το από: http://www.yfanet.net

 

Βιβλία σχετικά με το ριζοσπαστικό κίνημα στην Ιταλία:

 

Μπαλεστρίνι Νάνι, Οι Αόρατοι, εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος

 

Μπαλεστρίνι Νάνι, Τα θέλουμε όλα, εκδόσεις Στοχαστής

 

Katsiaficas George, Η ανατροπή της πολιτικής, εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα

 

Συλλογή κειμένων, Autonomia, απόψεις, αγώνες μαρτυρίες των Ιταλών αυτόνομων (1970-1980), έκδοση της Λέσχης κατασκόπων του 21ου αιώνα

 

1 Οκτώβρη 1867. Εκδίδει ο Μαρξ το ”Κεφαλαίο’’.

 

5 Οκτώβρη 1934. Δύο χρόνια πριν την ισπανική επανάσταση τοπικές εξεγέρσεις λάμβαναν χώρα. Μια τέτοια είναι και η εξέγερση στις Αστούριες. Στις 5 Οκτώβρη ξεσπά γενική απεργία, την ίδια νύχτα εργάτες μπαίνουν σε στρατόπεδα της εθνοφυλακής και τα καταλαμβάνουν. Οργανώνονται εργατικές πολιτοφυλακές και κάπως έτσι η πόλη περνάει στα χέρια των εργατών. Η αντίσταση κρατάει μέχρι της 19 του μήνα που η εξέγερση καταστέλλεται.

 

9 Οκτώβρη 2009. Πεθαίνει ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ύστερα από βασανιστήρια που υπέστη στο ΣΤ Νίκαιας από αστυνομικούς (ηλεκτροσόκ και άγριους ξυλοδαρμούς) λίγες μέρες πριν, κατηγορούμενος λανθασμένα για τον ξυλοδαρμό ενός ανήλικου.

 

17 Οκτώβρη 2009. Πραγματοποιείται πορεία στην Νίκαια ενάντια στην κρατική καταστολή, όπου προσάγονται 7 άτομα, εκ των οποίων στα 3 απαγγέλλονται κατηγόριες για πρώτη φορά με βάση τον κουκουλονόμο. Την ίδια μέρα γίνεται κατάληψη στο δημαρχείο της Νίκαιας από αλληλεγγυους/ες με αίτημα την άμεση απελευθέρωση όλων των προαχθέντων.

 

16 Οκτώβρη 1975. Ξεκινάει στο πενταμελές εφετείο Αθηνών η δική των υπεύθυνων για τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του ’73.Στο εδώλιο του κατηγορούμενου κάθονται 33 άτομα , ανάμεσα τους ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Δημήτρης Ιωαννίδης.

 

23 Οκτώβρη 1956. Εκδηλώνεται η Ουγγρική Επανάσταση. Πάνω από 200.000 Ούγγροι ξεσηκώνονται. Μια διαδήλωση φοιτητών που προσέλκυσε χιλιάδες κόσμο ήταν η αρχή μιας αυθόρμητης εξέγερσης κατά της σταλινικής κυβέρνησης. Αιτήματα των εξεγερμένων είναι η ανεξαρτησία από τη ΕΣΣΔ και η οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας με περισσότερες ελευθερίες. Τα ξημερώματα της 4ης Νοεμβρίου, 2.000 σοβιετικά τανκς του κόκκινου Στρατού εισέβαλαν στη Βουδαπέστη και κατέπνιξαν με αιματηρό τρόπο την επανάσταση. 2.500 Ούγγροι σκοτώθηκαν στις άγριες οδομαχίες της Βουδαπέστης, από τους οποίους οι 450 εκτελέσθηκαν στις δίκες που ακολούθησαν.

 

24 Οκτωβρίου 1917 – Ρωσία. Εκδηλώνεται ένοπλη εξέγερση υπό την καθοδήγηση των Μπολσεβίκων. Καταλαμβάνονται στρατηγικής σημασίας κρατικές δομές καθώς και τα χειμερινά ανάκτορα, έδρα της αστικής κυβέρνησης. Διακηρύσσεται η «δικτατορία του προλεταριάτου» και μπαίνει σε εφαρμογή ο «σοσιαλισμός». Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν η ΕΣΣΔ θα αποτελέσει σφοδρό σημείο κριτικής ως προς τα περιεχόμενα και τον τρόπο εφαρμογής της επονομαζόμενης “εργατικής εξουσίας”. Μετά το θάνατο του Στάλιν και την αποκάλυψη των εγκλημάτων του το ρεύμα κριτικής θα γιγαντωθεί με ριζοσπαστικές συνέπειες στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα καθώς και σε όλο το εύρος της αριστεράς.

 

26 Οκτώβρη 2003. Στο Μοντέγκο Μπέι στη Tzαμάικα, αστυνομικοί σκοτώνουν 2 μεσήλικες ισχυριζόμενοι ότι τα θύματα τους επιτέθηκαν. Οι αυτόπτες μάρτυρες διαψεύδουν αυτή την εκδοχή. Περίπου 4000 άτομα διαδηλώνουν διαμαρ-υρόμενοι για το γεγονός. Η διαδήλωση καταλήγει σε συμπλοκές ύστερα από επίθεση της αστυνομίας στον κόσμο με χημικά και χρήση βίας. Τυχαίο; Δε νομίζω.. Η αστυνομία είναι παντού η ίδια! Καταστέλλει και δολοφονεί.

 

27 Οκτώβρη 2009. Παραμονή ”εθνικής αιματοχυσίας” και κατά την διάρκεια σχολικής εορτής λυκείου, τέσσερις μαθητές επέλεξαν να μην σηκωθούν όρθιοι κατά την διάρκεια του εθνικού ύμνου. Για την αντίδραση τους αυτή ο διευθυντής του σχολείου θεώρησε πως πρέπει να αποδοθεί ποινή σε έναν τουλάχιστον από αυτούς (γράφοντας τον στο ποινολόγιο), επειδή απέρριψαν τα εθνικιστικά εμβατήρια που είναι υποχρεωμένοι να σέβονται οι μαθητές, και όχι μόνο.