Tag: ιστορικά

13 Φεβρουαρίου 1973, Αθήνα

Γίνεται διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο και η χούντα παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, δίνοντας εντολή στην αστυνομία να επέμβει. 11 φοιτητές συλλαμβάνονται και παραπέμπονται σε δίκη. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, στις 21 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στο κέντρο της Αθήνας επί της οδού Σόλωνος, ζητώντας ανάκληση του νόμου 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη στρατολογηθεί με τη βία.  Η αστυνομία έλαβε εντολή να επέμβει και πολλοί φοιτητές σε γύρω δρόμους υπέστησαν αστυνομική βία, χωρίς όμως τελικά να παραβιαστεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα γεγονότα στη Νομική αναφέρονται συχνά ως προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

 

13 Φεβρουαρίου 2010, Γερμανία

Η παραδοσιακή ”πένθιμη πορεία” των περίπου 6.000 νεοναζί στη Δρέσδη, απετράπη για πρώτη φορά στα χρονικά από 12.000 αντιφασίστες/τριες διαδηλωτές, οι οποίοι/ες στήνοντας οδοφράγματα  εμπόδισαν  την είσοδο τους στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ συγκεντρώνονται κάθε χρόνο με αφορμή τον βομβαρδισμό της πόλης από τους Συμμάχους το 1945, που είχε σαν αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης.

 

21 Φεβρουαρίου 1848

Δημοσιεύεται για πρώτη φορά, λίγες ημέρες πριν την Φεβρουριανή Επανάσταση του 1848 στο Παρίσι, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Κάρλ Μάρξ και Φρίντριχ Ένγκελς. Θεωρείται ως ένα θεωρητικό κείμενο για την καπιταλιστική και την σοσιαλιστική κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα και οδηγός για δράση, οδηγός για την προλεταριακή επανάσταση που θα ανατρέψει την κυριαρχία της αστικής τάξης και θα εγκαθιδρύσει μια αταξική κοινωνία.

 

22 Φεβρουάριου 1848, Παρίσι

Ξεσπά η λεγόμενη ”Φεβρουαριανή Επανάσταση” στη Γαλλία, που οδήγησε στην κατάργηση της βασιλείας και στην εγκαθίδρυση της B’ Γαλλικής Δημοκρατίας. Η οικονομική  πιστωτική κρίση που έπληξε την Ευρώπη το 1846 καθώς και ο έντονα συντηρητικός χαρακτήρας του καθεστώτος του Λουδοβίκου Φιλίππου άρχισε σιγά – σιγά να προκαλεί δυσφορία και δυσαρέσκεια στην γαλλική κοινωνία, η οποία μεταξύ άλλων επιζητούσε και μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα. Συγκεκριμένα, ένα από τα βασικά αιτήματα  ήταν η επέκταση του δικαιώματος της ψήφου (μόνο για τους άνδρες φυσικά!). Οι παραπάνω εξελίξεις, σε συνδυασμό με την διάχυση στη γαλλική κοινωνία των σοσιαλιστικών ιδεών, οδήγησαν σε εξέγερση, η οποία αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο το έναυσμα για τις επαναστάσεις που ακολούθησαν στην Ευρώπη.

 

27 Φεβρουαρίου 1979, Αγγλία

Τελείωσε ο βαρύς βρετανικός απεργιακός «χειμώνας της δυσαρέσκειας» («Winter of Discontent»). Πρόκειται για 9μηνη απεργιακή περίοδο, την σημαντικότερη στην ιστορία του βρετανικού εργατικού κινήματος από το 1926. Ο αριθμός των απεργών και των απεργιών ξεπέρασε κάθε μεταπολεμικό προηγούμενο και οι εργαζόμενοι κατάφεραν μία σειρά από νίκες καθώς και την πτώση της κυβέρνησης των εργατικών. Ο τότε πρωθυπουργός Κάλαχαν έλεγε ότι η κυβέρνησή του έπεσε εξαιτίας των «ανυπάκουων και άπληστων συνδικάτων». Τον επόμενο μήνα οι εργατικοί θα χάσουν τις εκλογές και η Θάτσερ αναλαμβάνει τη ριζική ανασυγκρότηση  του βρετανικού καπιταλισμού.

 

Φεβρουάριος 1917, Αγ. Πετρούπολη, Ρωσία

Βρισκόμαστε προς το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου, ο κόσμος έχει βιώσει τη φρίκη του πολέμου και μετρά θύματα σε επταψήφιους αριθμούς.

Τον Φλεβάρη του 1917 ξεσπούν στην πρωτεύουσα της Ρωσίας μαζικές απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις. Ο κόσμος κατεβαίνει αποφασισμένος στους δρόμους εξελίσσοντας τις διαδηλώσεις σε οργανωμένο επαναστατικό κίνημα. Εξάλλου, οι μνήμες των σοβιέτ του 1905 είναι πρόσφατες. Παράλληλα εκδηλώνονται ανταρσίες σε διάφορους στρατώνες. Ο τσάρος ανησυχεί γνωρίζοντας ότι τα στρατεύματα δεν πρόκειται να ανοίξουν πυρ στα πλήθη.

Δημιουργείται σχετικά γρήγορα ένα σοβιέτ από εκπροσώπους εργατών και στρατιωτών, τα στρατεύματα έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση.

Στις 15 Μαρτίου ο τσάρος Νικόλαος Β’ παραιτείται από τον θρόνο, ενώ ο διάδοχός του δούκας Μιχαήλ δεν δέχεται τις ευθύνες. Η χιλιετής ρώσικη μοναρχία φτάνει στο τέλος της.

Προσωρινά ανέλαβε πρωθυπουργός ο πρίγκιπας Λβοφ, ο οποίος αντιπροσωπεύοντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης διακήρυξε ότι θα συνέχιζε την ένοπλη σύγκρουση με τη Γερμανία μέχρι την τελική νίκη της Ρωσίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και ότι θα εφάρμοζε φιλελεύθερο πολιτικό πρόγραμμα μεταπολεμικά. Οι υποσχέσεις αυτές δεν ικανοποίησαν το λαό, που ανέμενε ριζικές αλλαγές μέσα στις κακουχίες του πολέμου, της πείνας και της εξαθλίωσης. Η προλεταριακή επανάσταση είχε γίνει κοινή συνείδηση και μια αστική φιλελεύθερη δημοκρατία φαινόταν τόσο ξεπερασμένη το 1917, όσο επί τσαρισμού η συνταγματική μοναρχία.

Λίγο αργότερα οι στρατιώτες εκδίδουν ανακοίνωση με την οποία δηλώνουν ότι αρνούνται να υπακούσουν στους “πρώην” αξιωματικούς τους και ότι δεν θα δεχόταν πια παρά μονό τις διαταγές που θα προερχόταν από το σοβιέτ.

Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών δεν υπήρχε πόλη που να μην είχε αποκτήσει την δική της επαναστατική διοίκηση (σοβιέτ ή επιτροπή). Στις 22 Μαρτίου είχαν σχηματισθεί 77 σοβιέτ πόλεων, σοβιέτ των αγροτών, των στρατιωτών και επαναστατικές επιτροπές κάθε είδους.

Μέσα στον Μάρτιο φυλακίστηκε η αυτοκρατορική οικογένεια (η οποία τον Ιούλιο του 1918 εκτελέστηκε), καταργήθηκε η θανατική ποινή, σταμάτησαν τα πογκρόμ κατά των εβραίων και χορηγήθηκε το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις γυναίκες. Οι βάσεις για την επανάσταση τον Οκτώβρη του 1917 έχουν μπει.

Εδώ και 37 χρόνια, κάθε 17 Νοέμβρη, αποτελεί μια ημέρα αμφιλεγόμενη ως προς το περιεχόμενο και το νόημα του τι ακριβώς «γιορτάζεται». Γεγονός αποτελεί η επισημοποίηση αυτή της ημέρας και η θεσμική της αναγνώριση, μέσα από την κατάθεση στεφανιών από όλες τις πολιτικές δυνάμεις, τις δηλώσεις περί επικράτησης της «δημοκρατίας» καθώς και τις σχολικές γιορτές. Έπειτα ξεκινούν οι αναλύσεις και οι τηλεοπτικές φανφάρες συμμετεχόντων στα εξεγερτικά γεγονότα και στην κατάληψη του πολυτεχνείο, όπου παλιοί αγωνιστές νυν καρεκλοκένταυροι της εξουσίας διατρανώνουν την ξεφτίλα τους. Καμία άλλη κοινωνική εξέγερση δεν χρησιμοποιήθηκε τόσο στυγνά για την εγκαθίδρυση της «κοινωνικής ειρήνης» και της συναίνεσης στην κρατικοποίηση και ενσωμάτωση των κοινωνικών ριζοσπαστικών διεκδικήσεων. Τέτοιες «γιορτές» διατυμπανίζουν το πάγωμα του κοινωνικού ανταγωνισμού και την έλευση της εθνικής συμφιλίωσης -το τέλος της ιστορίας- είναι όμως πραγματικά έτσι;

Μετά την πτώση της Χούντας οι εργατικοί αγώνες στην Ελλάδα γνωρίσουν μια πρωτόγνωρη άνθιση. Στην πρώτη γραμμή βρίσκεται το εργοστασιακό προλεταριάτο, με σκληρές, ανυποχώρητες απεργίες (Ιζόλα, AEGE, ΙΤΤ, Λάρκο, Εσκιμό, Πίτσος, Μαντούδι, Ναυπηγεία και δεκάδες άλλες). Σταδιακά, το απεργιακό κύμα αγκαλιάζει σχεδόν κάθε κλάδο εργαζομένων. Τα αιτήματα ξεκινάν από τα άθλια μεροκάματα, τις συνθήκες εργασίας, την ανεργία, την ελευθερία του συνδικαλισμού και καταλήγουν συχνά σε πολιτικές απεργίες. Πολλές φορές οι απεργοί καταφέρνουν να επιβάλλουν τα αιτήματά τους ή ένα μεγάλο μέρος τους, μετά από σκληρό αγώνα. Το καλύτερο παράδειγμα είναι η θρυλική απεργία των μεταλλωρύχων στη ΜΑΔΕΜ ΛΑΚΚΟ, που οι απεργοί άντεξαν τις συγκρούσεις, τις συλλήψεις, τις καταδίκες, την αστυνομική τρομοκρατία επί 2 χρόνια και 3 μήνες(!) μέχρι που ανάγκασαν τον Μποδοσάκη να λυγίσει. Παράλληλα στις διαδηλώσεις, παρά την εσωτερική καταστολή του ΚΚΕ, εκφράζονται έντονες συγκρούσεις.

Μόλις το Μάη του ‘76 η κυβέρνηση Καραμανλή ψηφίζει τον αντεργατικό νόμο 330, με στόχο ακριβώς να εμποδίσει το ξέσπασμα των απεργιών. Για απάντηση έρχεται η πρώτη πανεργατική απεργία στην Ελλάδα μετά από δεκαετίες. Η διαδήλωση, με πρωτοπορία τους οικοδόμους, εξελίσσεται γρήγορα σε σκληρές συγκρούσεις με την αστυνομία, με ένα νεκρό. Παρά τον αισχρό ρόλο των ρεφορμιστών που κατήγγειλαν τα επεισόδια σαν “προβοκάτσια για την ανατροπή της δημοκρατίας”, ο σπόρος των μαχητικών κινητοποιήσεων είχε πέσει. Από κει και μετά, είναι εκατοντάδες οι εργατικές κινητοποιήσεις που θα συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής. Οι συλλήψεις απεργών είναι το άλλο όπλο της κυβέρνησης. Ειδικά μετά το 77 καταφεύγει όλο και συχνότερα σε συλλήψεις απεργών με τις πιο απίθανες κατηγορίες. Σειρά έχουν τα δικαστήρια που μοιράζουν εξοντωτικές ποινές φυλάκισης. Σε κάθε σημαντικό αγώνα, οι πιο πρωτοπόροι αγωνιστές συνήθως βρίσκονται στη φυλακή.

Παράλληλα με την καταστολή των εργατικών αγώνων η κυβέρνηση προχωρά σε επίθεση στην πολιτική πρωτοπορία του κινήματος, στην άκρα αριστερά και τις οργανώσεις της Είναι η περίφημη θεωρία του “αριστεροχουντισμού”. Σύμφωνα με αυτή, “ύποπτα στοιχεία” από την άκρα αριστερά και τους νοσταλγούς της χούντας συνεργάζονται άμεσα ή έμμεσα για να εκτρέψουν την δημοκρατικοποίηση της πολιτικής ζωής. Με τη θεωρία του “αριστεροχουντισμού”, η κυβέρνηση του Καραμανλή δήλωνε την πρόθεσή της να χτίσει τη “δημοκρατία της μεταπολίτευσης” τσακίζοντας τα δύο “άκρα”. Στην πραγματικότητα, βέβαια, απευθυνόταν αποκλειστικά στην αριστερά, αφού η άκρα δεξιά στελέχωνε την κρατική μηχανή. Κορύφωση αυτής της τακτικής ήταν η επέμβαση με όπλα στα μπλοκ της άκρας αριστεράς και των ανρχοαυτόνομων, στο Πολυτεχνείο το ’80 και η δολοφονία του Κουμή και της Κανελοπούλου.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1980

Επτά χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη, το 1980 οι εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου κορυφώθηκαν στις 16 Νοέμβρη, ημέρα Κυριακή με την καθιερωμένη πορεία. Η κυβέρνηση Ράλλη είχε απαγορέψει τη χρονιά εκείνη στην πορεία να κατευθυνθεί προς την Αμερικάνικη πρεσβεία και σύμφωνα με την απαγόρευση οι διαδηλωτές επιτρέπονταν να φτάσουν μόνο ως το Σύνταγμα και εκεί να διαλυθούν. Η πλειοψηφία της ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος) πειθάρχησε παρά τους λεονταρισμούς των προηγουμένων ημερών, αλλά κάμποσες χιλιάδες διαδηλωτών αποφάσισαν να ακολουθήσουν την αριστερή μειοψηφία της ΕΦΕΕ (ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ, ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος-Β’ Πανελλαδική κ.α.) επιχειρώντας να συνεχίσουν προς την αμερικανική πρεσβεία.

Την ημέρα της πορείας συγκεντρώθηκαν στα Χαυτεία οι οργανώσεις της άκρας αριστεράς με το σύνθημα ”Όλοι πορεία στην πρεσβεία ενάντια στην ΕΦΕΕ και την αστυνομία” και πίσω τους αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αυτόνομοι και πλήθος νεολαίων. Στη συνέχεια, κι ενώ η πορεία της ΕΦΕΕ, πειθαρχώντας στην κυβερνητική εντολή, όταν έφθασε στην πλ. Συντάγματος συνέχισε στην οδό Πανεπιστημίου, τα μπλοκ των αριστεριστών και των αναρχικών, περίπου 20.000 άνθρωποι, έστριψαν και προχώρησαν στη Βασ. Σοφίας όπου ήταν παραταγμένες μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις με θωρακισμένα τροχοφόρα (αύρες). Οι συγκρούσεις που ξεκίνησαν με την επίθεση της αστυνομίας ήταν σκληρές και εξαπλώθηκαν στην πλ. Συντάγματος, την Πανεπιστημίου, τη Σταδίου, την Πατησίων και τους παρακείμενους δρόμους. Δυο διαδηλωτές, ο Ιάκωβος Κουμής και η Σταματίνα Κανελοπούλου, που έπεσαν στα χέρια των ΜΑΤ ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου ενώ δεκάδες άλλοι τραυματίζονται.

Oι εξεγερμένοι διαδηλωτές στήνουν οδοφράγματα για να αντισταθούν στις αύρες και τα ΜΑΤ, και χτυπούν τράπεζες, εμπορικά καταστήματα και δημόσια κτίρια. Αρκετοί καταφεύγουν μέσα στο πολυτεχνείο και το καταλαμβάνουν. Ασφαλίτες από τους γύρω δρόμους πυροβολούν αδιακρίτως μέσα στο πολυτεχνείο, τραυματίζοντας σοβαρά με σφαίρες δυο ακόμα διαδηλωτές.

Μέσα στο πολυτεχνείο γίνεται συνέλευση διαρκείας και καλείται συγκέντρωση, αλλά το πρωί, και ενώ αρκετός κόσμος είχε αποχωρήσει κουρασμένος, το ίδρυμα ανακαταλαμβάνεται από τα ΚΝΑΤ που το εκκενώνουν. Την επομένη μέρα γίνεται διαδήλωση 2.000 ατόμων με συνθήματα όπως “ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΥΠΟΣ ΤΟ ΒΟΥΛΩΝΕΙ”. Στο κέντρο της Αθήνας δεν υπάρχουν καθόλου ΜΑΤ, παρά μόνο τα ΚΝΑΤ (ΚΝΕ και ΕΣΑΚ) -με τα οποία έγιναν κάποια επεισόδια- καθώς υπήρχε ο φόβος ότι αν ο κόσμος αντίκριζε τα ΜΑΤ θα ξεκινούσαν και θα επαναλαμβάνονταν συγκρούσεις όπως της προηγούμενης μέρας. Το γεγονός είναι ότι τον κατασταλτικό ρόλο που δεν μπορούσε να παίξει η αστυνομία τον έπαιζαν απροκάλυπτα οι ομάδες κρούσης του ΚΚΕ, ενώ οι δηλώσεις του Α. Παπανδρέου την ίδια μέρα αναφέρονταν μόνο στους βανδαλισμούς των διαδηλωτών ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία όσων ευθύνονταν γι’ αυτούς.

Την ευθύνη για τα αιματηρά γεγονότα ο πολιτικός κόσμος αποφάσισε να τη ρίξει στους διαδηλωτές. Στις 10 το βράδυ της ημέρας των επεισοδίων ο Ανδρέας Παπανδρέου δηλώνει ότι «μικρές ομάδες ανεύθυνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσης δημιούργησαν θλιβερά έκτροπα με προφανή σκοπό να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο του Πολυτεχνείου». Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση περιορίστηκε να εκφράσει την οργή της για τις «οργανωμένες ομάδες αναρχικών και εξτρεμιστικών στοιχείων» που «αμαύρωσαν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο και προκάλεσαν βάναυσα τα δημοκρατικά και ειρηνικά αισθήματα του συνόλου του ελληνικού λαού». Σε ό,τι αφορά τη δολοφονία της Κανελλοπούλου και του Κουμή, η κυβέρνηση περιορίσθηκε να δηλώσει ότι «θα διαταχθούν διοικητικές ανακρίσεις», οι οποίες φυσικά δεν κατέληξαν πουθενά, ως είθισται. Οι δράστες των δύο θανάτων έμειναν ατιμώρητοι καθώς όσοι από τους αστυνομικούς κατηγορήθηκαν για τα επεισόδια της 16ης Νοέμβρη του 1980, αθωώθηκαν 7 χρόνια αργότερα.

Το νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» του ΠΑΣΟΚ, η καταστολή της νεολαίας και η δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά.

Παρά την ένταση της καταστολής και της βίας από την μεριά του κράτους, οι κοινωνικές κινητοποιήσεις συνεχίζονταν. Για να κατασταλεί το κίνημα, για να εγκατασταθεί μια “ομαλή” αστική δημοκρατία που δεν θα κινδυνεύει από τον ταξικό ανταγωνισμό, χρειάζονταν επιπλέον δύο πράγματα: α) ο συστηματικός αφοπλισμός και πειθάρχηση του κινήματος από τα μέσα, και β) η σταδιακή ενσωμάτωση τμημάτων του κινήματος στους μηχανισμούς του αστικού κράτους. Την πρώτη δουλεία την ανέλαβε το ΚΚΕ που ακόμα είχε την αίγλη του εκφραστή της εργατικής τάξης, ενώ την δεύτερη την ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ μέσα από την εισχώρηση του στο συνδικαλισμό και την χρησιμοποίηση του αριστερίστικου λόγου ως μέσο έλξης των ριζοσπαστών εργατών. Δεν είναι τυχαίο πως μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του ’81 πολλές αριστερές ριζοσπαστικές οργανώσεις διαλύθηκαν ώστε να ενσωματωθούν στον κομματικό του μηχανισμό. Ο δρόμος λοιπόν της αντι-συναίνεσης μένει στα χέρια ριζοσπαστικών μειοψηφιών κυρίως από τον αναρχικό, αυτόνομο και αντιεξουσιαστικό χώρο καθώς και κάποιες ακροαριστερές φοιτητικές οργανώσεις. Πολιτικές ομάδες που έχουν έρεισμα κυρίως στην νεολαία και που η πολιτική τους δράση ξεφεύγει από τα καθιερωμένα εργατίστικα συνδικαλιστικά ζητήματα, αγγίζοντας νέα όπως οι εναλλακτικές μορφές ζωής, οι καταλήψεις, τα κοινωνικοπολιτικά στέκια, οι δημόσιοι χώροι και φυσικά η αντίσταση στην κρατική βία ως μέσο πειθάρχησης της νεολαίας.

Το 1985 ήταν μια χρονιά σταθμός καθώς τελειώνει οριστικά το “λαϊκό” παραμύθι του ΠΑΣΟΚ και, ταυτόχρονα με την επίθεση της άρχουσας τάξης στην κοινωνία και την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων εξαιτίας των δυσβάστακτων για τη νεολαία και τους εργαζόμενους οικονομικών μέτρων, αυξάνει κατακόρυφα και η καταστολή.

Τα Εξάρχεια ήδη από την πτώση της χούντας, αποτελούν ένα πόλο διαρκούς ριζοσπα-στικοποίησης και έλξης των «ατίθασων» νεολαίων. Εγχειρήματα όλων των ειδών, πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, εκδοτικά δημιουργούν τις προϋποθέσεις για μια διαρκή αμφισβήτηση και μετατρέπουν όλο και συχνότερα την περιοχή σε σημείο διαρκούς αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις καταστολής. Το 1985 η κυβέρνηση του Παπανδρέου επιχείρησε με τη βία να βάλει τέλος σε αυτή τη συνθήκη, συνάντησε όμως δυναμικές απαντήσεις (κατάληψη Χημείου Μάης’85). Αποκορύφωμα των παραπάνω αποτελεί η δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά, κατά την διάρκεια συγκρούσεων στις 17 Νοέμβρη στα Εξάρχεια, από τον μπάτσο των ΜΑΤ Αθανάσιο Μελίστα, ο οποίος τον πυροβόλησε από πίσω στο κεφάλι.

Η αντίδραση ήταν άμεση. Καταλαμβάνεται το Χημείο και οι οργισμένοι καταληψίες αποφασίζουν να το κρατήσουν με κάθε τρόπο, καταγγέλλοντας τη δολοφονία του Μ. Καλτεζά, αλλά και την ευρύτερη καταστολή του “σοσιαλιστικού” ΠΑΣΟΚ. Την επόμενη μέρα, και αφού όλο το προηγούμενο βράδυ έχουν πραγματοποιηθεί άγριες οδομαχίες με τα ΜΑΤ, φασίστες και πρασινοφρουρούς, με μια συντονισμένη επιχείρηση των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας (ΔΕΑ), ένοπλοι μπάτσοι εισβάλλουν με σκάλες στο κατειλημμένο κτίριο. Τριάντα εφτά από τους καταληψίες, αφού κακοποιούνται βάναυσα, συλλαμβάνονται, ενώ το Χημείο φλέγεται. Η άρση του άσυλου έγινε από τον τότε πρύτανη Μ. Σταθόπουλο, υπουργό αργότερα του ΠΑΣΟΚ και εισηγητή του τρομονόμου. Την ίδια μέρα πολύς κόσμος, ανάμεσά τους πολλοί αναρχικοί – αντιεξουσιαστές, συγκεντρώνεται στο πολυ-τεχνείο και κλείνει την οδό Στουρνάρη, στο σημείο που το προηγούμενο βράδυ έγινε η δολοφονία, έπειτα πραγματοποιεί πορεία η οποία εξελίσσεται σε μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία.

Ο Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 25/1/1990 από το Εφετείο, με δικηγόρο τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν «εν βρασμώ ψυχής». Η αθώωσή του προκάλεσε νέα σοβαρά επεισόδια με κατάληψη του Πολυτεχνείου.

Δεκέμβριος 1881: Πραγματοποιήθηκε η πρώτη εργατική απεργία στο Bόλο (και σε ολόκληρη τη Θεσσαλία) από τους εργάτες που κατασκεύαζαν τη σιδηροδρομική γραμμή Bόλου-Λάρισας. Την κατασκευή είχε αναλάβει ιταλική εταιρία, η οποία είχε προσλάβει αρκετούς Ιταλούς εργάτες, μερικοί από τους οποίους ήταν αναρχικοί και σοσιαλιστές και αυτοί, σε συνεννόηση με κάποιους ντόπιους, υποκίνησαν την εν λόγω απεργία. Οι εργασίες διακόπηκαν και άρχισαν ξανά το 1887, αλλά ξέσπασε μια ακόμα απεργία.

Δεκέμβριος 1944: Αμέσως μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, η κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” του Γ. Παπανδρέου ανέλαβε την αντιμετώπιση του μεγάλου οικονομικού προβλήματος της χώρας και ταυτόχρονα τη μεθόδευση του αφοπλισμού των ανταρτών (τελεσίγραφο του Άγγλου Διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων στην Ελλάδα Σκόμπι). Επιχειρώντας να διαμαρτυρηθεί για τις εξελίξεις, το Ε.Α.Μ. διοργάνωσε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 3 Δεκεμβρίου 1944 στην πλατεία Συντάγματος. Η διαδήλωση είχε μεγάλη συμμετοχή, κατέληξε όμως σε λουτρό αίματος όταν χτυπήθηκε με πυροβολισμούς από το κτίριο της Αστυνομικής Διεύθυνσης. 28 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 140 τραυματίστηκαν. Την επόμενη μέρα οργανώθηκε γενική απεργία και νέα πορεία από το ΕΑΜ, στην οποία κεντρικό σύνθημα ήταν «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Η πορεία αυτή χτυπήθηκε ξανά με πυροβολισμούς, στους οποίους απάντησαν τμήματα του εφεδρικού ΕΛΑΣ που τη συνόδευαν. Η πόλη της Αθήνας μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, ανάμεσα σε μονάδες του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ και στις κυβερνητικές δυνάμεις, ενώ το ίδιο απόγευμα ο στρατηγός Σκόμπι κηρύσσει στρατιωτικό νόμο. Τελικά, τον Ιανουάριο του 1945 δόθηκε τέρμα στις μάχες, μετά από συμφωνία του Ε.Α.Μ. με το βρετανό στρατηγό, και ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ αποχώρησε από την Αθήνα, μαζί με χιλιάδες υποστηρικτές του. Επίσης, κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών έδρασε η οργάνωση του ΚΚΕ ΟΠΛΑ, τα μέλη της οποίας δολοφόνησαν μεγάλο αριθμό αντιφρονούντων, μεταξύ των οποίων πολλούς Τροτσκιστές και αναρχικούς.

6 Δεκεμβρίου 2008: Πέφτει νεκρός από σφαίρα του μπάτσου Ε. Κορκονέα, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος στα Εξάρχεια. Αμέσως οργισμένος κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους σε όλη την Ελλάδα και συγκρούεται με τις αστυνομικές δυνάμεις. Από εκείνο το βράδυ ξεκινά η “εξέγερση του Δεκέμβρη”. Για πάνω από 2 εβδομάδες, οι δρόμοι γεμίζουν από πλήθη εξεγερμένων μαθητών, μεταναστών, φοιτητών, εργαζόμενων και ανέργων που διαμαρτύρονται όχι μόνο για τη δολοφονία του Αλέξη αλλά για την καθημερινή καταπίεση και εκμετάλλευση που βιώνουν. Πραγματοποιούνται μαζικές επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και δημόσιοι χώροι βρίσκονται υπό κατάληψη σε όλη τη χώρα ως τόποι αντιπληροφόρησης και συνεύρεσης. Μετά το Δεκέμβρη του 2008 τίποτα δεν είναι ίδιο. Νέα μέρη αντίστασης δημιουργήθηκαν, άνθρωποι ριζοσπαστικοποιήθηκαν, συντροφικές σχέσεις καλλιεργήθηκαν με κοινό στόχο την ολική αλλαγή αυτού του συστήματος.

23 Δεκεμβρίου 2008: Οι τραμπούκοι των αφεντικών επιτέθηκαν με βιτριόλι στη συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα προκαλώντας της σοβαρά προβλήματα υγείας και αναγκάζοντάς την να παραμείνει για αρκετούς μήνες στο νοσοκομείο. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, μετανάστρια από τη Βουλγαρία, εργαζόταν ως καθαρίστρια στην εργολαβική εταιρεία ΟΙΚΟΜΕΤ και είναι γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ). Η εξέγερση του Δεκέμβρη δημιούργησε μια μεγάλη κινηματική δυναμική που στράφηκε άμεσα στο συγκεκριμένο γεγονός. Με μαζικές πορείες, συνελεύσεις αλληλεγγύης και με άλλες δράσεις, αλληλέγγυοι έδειξαν την οργή τους σε αυτήν τη δολοφονική επίθεση των αφεντικών και εναντιώθηκαν στο καθεστώς επισφαλών εργασιακών σχέσεων που υφίσταται τις τελευταίες 2 δεκαετίες. Μετά από 2 χρόνια, στις 21/9/2010 σταματά η περιφρούρηση της Κ. Κούνεβα από την αστυνομία και η υπόθεσή της μπαίνει στο αρχείο αφήνοντας τους δολοφόνους ελεύθερους με τη βοήθεια της επιδεικτικής συγκάλυψης των μπάτσων.

Το 1973 η πετρελαϊκή κρίση εμφανίζεται στην Ιταλία, όπως και σε άλλες δυτικές χώρες. Οι πιο ενήμεροι τεχνοκρατικοί τομείς και αναμφισβήτητοι ηγέτες των μεγάλων ιταλικών μονοπωλίων (όπως ο Ανιέλι, η FIAT), συγκεντρωμένοι γύρω από τον Carli πρόεδρο της Τράπεζας της Ιταλίας προτείνουν και, τον Ιούνιο του 1974, υποχρεώνουν την κυβέρνηση να δεχτεί ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο το «Σχέδιο Carli». Το σχέδιο υποστηρίζει δύο ουσιώδεις στόχους: την αναδιάρθρωση της παραγωγής (διαφοροποίηση μερικών βιομηχανικών τομέων και εμφανώς της αυτοκινητοβιομηχανίας, διατύπωση ενός προγράμματος πυρηνικής ενέργειας) και την μείωση των δημόσιων δαπανών. Συγκεκριμένα, η αξιωματική αρχή της κυβέρνησης περί ‘δίκαιης κοστολόγησης’ των δημόσιων υπηρεσιών είχε ως επακόλουθο μια μαζική άνοδο των τιμών στις συγκοινωνίες, στο ηλεκτρικό ρεύμα, στο τηλέφωνο, στην ιατρική περίθαλψη και στη στέγαση. Τον Ιούλιο, εκτός από ελάχιστες τροποποιήσεις που προτάθηκαν από το Ι.Κ.Κ., το Κοινοβούλιο ενέκρινε αυτό το πρόγραμμα με αυξήσεις που ξεπερνούσαν το 50%.

Από τους μαχητικούς αγώνες του Φθινοπώρου του 1969 και έπειτα η ταξική πάλη στην Ιταλία άρχισε να εξαπλώνεται από τα εργοστάσια σε κάθε τομέα της ζωής των ανθρώπων. Η εργατική τάξη άρχισε να αγωνίζεται ενάντια στις απαράδεκτες συνθήκες στέγασης με ευρείες και παρατεταμένες απεργίες ενοικίων και μαζικές καταλήψεις κενών διαμερισμάτων. Επίσης εμφανίστηκαν αγώνες κατά της αύξησης των τιμών των τροφίμων και των μετακινήσεων, για τα ανεπαρκή σχολεία και παιδικούς σταθμούς, καθώς και για τις απαράδεκτες ιατρικές εγκαταστάσεις. Άρχισε λοιπόν, να δημιουργείται μια διαδικασία αγώνα εντός των εργατικών κοινοτήτων, εμπλέκοντας ταυτόχρονα ένα μεγάλο κομμάτι των γυναικών που ήταν παραγκωνισμένο στο ρόλο της οικιακής εργασίας. Επρόκειτο για ένα “αυτόνομο” κοινωνικό κίνημα, καθώς ήταν αυτόνομο από τα κόμματα και τα συνδικάτα. Αρνούμενοι/ες την εκπροσώπηση και την αντιπροσώπευση, οι εκμεταλλευόμενοι/ες φρόντιζαν να υποστηρίζουν τις ανάγκες τους, χωρίς διαμεσολάβηση και χωρίς καμιά εμπιστοσύνη στους θεσμούς -στο εδώ και στο τώρα-, χωρίς να περιμένουν μια υποθετική και μακρινή επανάσταση που προετοιμάζεται από τα πάνω.

Το κομμουνιστικό κόμμα και τα συνδικάτα κάλεσαν τον λαό να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, αλλά τα αυτόνομα συμβούλια και οι επιτροπές απάντησαν πως οι προλετάριοι δεν θα θυσιαστούν για την καλή λειτουργία της οικονομίας και υπερασπίστηκαν την απαλλοτρίωση και την αυτομείωση.

Αυτομείωση, είναι η άρνηση καταβολής του συνόλου ή μέρους των τιμών που χρεώνονται για διάφορές υπηρεσίες, ηλεκτρισμού, τηλεφώνου, μεταφορών, ενοικίων, ακόμη και τροφίμων και άλλων καταναλωτικών αγαθών. Πληρώνονταν είτε η παλιά τιμή ή η μισή τιμή, ή τίποτα. Αυτή η μορφή ανυπακοής εξαπλώθηκε σαν φωτιά σε όλη τη χώρα και συχνά υποστηρίχθηκε από τους εργαζομένους στις εκάστοτε υπηρεσίες. Εάν το κίνημα της αυτομείωσης μπόρεσε να αναπτυχθεί στην Ιταλία σε μια μαζική κλίμακα, οφείλεται στην ύπαρξη εργοστασιακών αγώνων ιδιαίτερα δυναμικών και μόνιμων.

 

Αυτομείωση στις Μετακινήσεις

Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1974 η απόφαση των δύο ιδιωτικών εταιρειών συγκοινωνιών να αυξήσουν την τιμή του εισιτηρίου από 20% έως 50% προκάλεσε την άμεση αντίδραση από την πλευρά των εργατών. Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν αυθόρμητες και ανοργάνωτες: λεωφορεία μπλοκάρονται στο Pinerollo, ένα σημαντικό σημείο συνάθροισης των εργατών της Rivalta και της Mirafiori, μερικές αντιπροσωπίες εργατών κατευθύνονται προς τα δημαρχεία και τα γραφεία της τοπικής αυτοδιοίκησης, μερικά φυλλάδια μοιράζονται. Όλο αυτό δεν αλλάζει πολλά όσον αφορά την αύξηση. Το συνδικάτο μεταλλουργών (FLM) στη Rivalta αποφασίζει να πάρει στα χέρια του την οργάνωση του αγώνα στη βάση της αυτομείωσης- το εβδομαδιαίο πάσο μεταφοράς πρέπει να αγοράζεται στην παλιά τιμή.

Αυτομείωση στο ηλεκτρικό ρεύμα

Τα συνδικάτα του CISL ηλεκτρικού ρεύματος, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του κινήματος των περιφερειακών συγκοινωνιών, πρότειναν αργότερα να εγκαινιαστεί η αυτομείωση. Μειώθηκαν οι λογαριασμοί που λάμβαναν οι καταναλωτές κατά 50% ή, πιο ριζικά, οργανώθηκε η άρνηση της εξόφλησης των λογαριασμών. Τα μέλη των συνδικάτων έθεσαν αυτό το επίπεδο στο 50% των νέων λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτές οι αυτομειώσεις πήραν μεγάλη έκταση. Έτσι στις 12 Νοεμβρίου, στο Τορίνο, για παράδειγμα, 80.000 άτομα διαδήλωσαν και έκαψαν τις επιστολές που η ENEL (ιταλική ΔΕΗ) τους έστειλε για να τους απειλήσει “ευγενικά” για ποινικές διώξεις εάν δεν σταματούσαν να αυτομειώνουν τον λογαριασμό τους.

 

Αυτομείωση στο τηλέφωνο

Το 1974, 52,000 νοικοκυριά αρνούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό του τηλεφώνου τους. Η SIP στέλνει έγγραφες απειλές αποκοπής και τις εκπληρώνει στις αρχές Οκτώβρη. Αλλά η απάντηση δεν άργησε και πολύ. Στη Ρώμη, όπου η SIP είχε κόψει χιλιάδες τηλέφωνα από το προαστιακό προλεταριάτο, μια πρώτη συμβολική επίθεση έλαβε χώρα σε ένα τηλεφωνικό κέντρο. Μερικές μέρες μετά, μια έκρηξη κατέστρεψε, μαζί με το κέντρο της οδού Shakespeare, 14,000 τηλεφωνικές γραμμές συμπεριλαμβανομένων και όλων των υπουργείων και του Προεδρικού Μεγάρου.

 

Αυτομείωση ενοικίων

Στο Μιλάνο ο αγώνας ξεκίνησε το 1968. Στο Quarto Oggiaro, 30.000 οικογένειες στις δημοτικές και κοινοτικές κατοικίες βρέθηκαν αντιμέτωπες με μια αύξηση του ενοικίου κατά 30%, έτσι δημιουργήθηκε μία «επιτροπή ενοικιαστών». Κατά το έτος αυτό πραγματοποιήθηκαν, από πόρτα σε πόρτα, επαφές και οργανώθηκαν δημόσιες συνελεύσεις. Μέχρι τον Ιούνιο του 1968, 700 οικογένειες ξεκίνησαν άρνηση πληρωμής επί του συνολικού ενοικίου. Η επιτροπή των ενοικιαστών εξάπλωσε τον αγώνα με την απαίτηση ότι το νοίκι δεν θα υπερβαίνει το 10% των μισθών. Τον Σεπτέμβριο του 1968 τέσσερα άτομα συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια μιας έξωσης. Παιδιά επιτέθηκαν σε οχήματα της αστυνομίας, και οι γυναίκες απέκλειαν τις εισόδους των διαμερισμάτων. Η επιτροπή διευρύνθηκε και η βιαιότητα της αστυνομίας έκανε τους ανθρώπους να εξοργιστούν. Τον Απρίλιο του 1970, 500 αστυνομικοί χρειάσθηκαν για να εκδιώξουν μια οικογένεια. Αντίστοιχες καταστάσεις διαδραματίστηκαν και σε άλλες πόλεις τις Ιταλίας.

 

Σουπερμάρκετ

Οι αυτομειώσεις στα σουπερμάρκετ, συνίστανται στην μαζική συμμετοχή ανθρώπων που είτε πληρώνουν ένα μέρος των αγαθών, είτε καθόλου. Πυρήνες αποφασισμένων εργαζομένων θα επιλέξουν τη μόνη μορφή αγώνα που μπορεί να λυγίσει τα σουπερμάρκετ: την συλλογική οικειοποίηση, βίαιη, εάν χρειάζεται, θέτοντας σε αμφισβήτηση τον σεβασμό στην ιδιωτική περιουσία. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως για τους εργαζομένους είναι μια ληστεία, όπως επιβεβαιώθηκε στο κείμενο που μοιράστηκε σε μια από αυτές τις δράσεις: “Τα αγαθά που πήραμε είναι δικά μας, όπως δικό μας είναι ότι υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο γιατί το έχουμε παράξει εμείς”.

 

Διαβάσαμε και προτείνουμε:

 

«Το σπίτι των κλεφτών -Τρία μεταφρασμένα κείμενα σχετικά με το κίνημα της αυτομείωσης στην Ιταλία του ’70»,

έκδοση «πρωτοβουλίας από την κατάληψη Πραποπούλου» – protovouliaxal@yahoo.gr

Κατεβάστε το από:

http://archives.espiv.net/index.php/View-document-details/200-Το-σπίτι-των-κλεφτών.html

 

«Εμπειρίες αυτομείωσης στο ιταλικό αυτόνομο κίνημα»,

μπροσούρα για την αυτομείωση και τα αυτόνομα συμβούλια στην Ιταλία τη δεκαετία του ‘΄70

Κατεβάστε το από:

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1195086

 

«Εμπειρίες από το κίνημα αυτομείωσης στην Ιταλία τη δεκαετία του ’70»,

έκδοση της κατάληψης Φάμπρικα ΥΦΑΝΕΤ

Κατεβάστε το από: http://www.yfanet.net

 

Βιβλία σχετικά με το ριζοσπαστικό κίνημα στην Ιταλία:

 

Μπαλεστρίνι Νάνι, Οι Αόρατοι, εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος

 

Μπαλεστρίνι Νάνι, Τα θέλουμε όλα, εκδόσεις Στοχαστής

 

Katsiaficas George, Η ανατροπή της πολιτικής, εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα

 

Συλλογή κειμένων, Autonomia, απόψεις, αγώνες μαρτυρίες των Ιταλών αυτόνομων (1970-1980), έκδοση της Λέσχης κατασκόπων του 21ου αιώνα

 

1 Οκτώβρη 1867. Εκδίδει ο Μαρξ το ”Κεφαλαίο’’.

 

5 Οκτώβρη 1934. Δύο χρόνια πριν την ισπανική επανάσταση τοπικές εξεγέρσεις λάμβαναν χώρα. Μια τέτοια είναι και η εξέγερση στις Αστούριες. Στις 5 Οκτώβρη ξεσπά γενική απεργία, την ίδια νύχτα εργάτες μπαίνουν σε στρατόπεδα της εθνοφυλακής και τα καταλαμβάνουν. Οργανώνονται εργατικές πολιτοφυλακές και κάπως έτσι η πόλη περνάει στα χέρια των εργατών. Η αντίσταση κρατάει μέχρι της 19 του μήνα που η εξέγερση καταστέλλεται.

 

9 Οκτώβρη 2009. Πεθαίνει ο Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ ύστερα από βασανιστήρια που υπέστη στο ΣΤ Νίκαιας από αστυνομικούς (ηλεκτροσόκ και άγριους ξυλοδαρμούς) λίγες μέρες πριν, κατηγορούμενος λανθασμένα για τον ξυλοδαρμό ενός ανήλικου.

 

17 Οκτώβρη 2009. Πραγματοποιείται πορεία στην Νίκαια ενάντια στην κρατική καταστολή, όπου προσάγονται 7 άτομα, εκ των οποίων στα 3 απαγγέλλονται κατηγόριες για πρώτη φορά με βάση τον κουκουλονόμο. Την ίδια μέρα γίνεται κατάληψη στο δημαρχείο της Νίκαιας από αλληλεγγυους/ες με αίτημα την άμεση απελευθέρωση όλων των προαχθέντων.

 

16 Οκτώβρη 1975. Ξεκινάει στο πενταμελές εφετείο Αθηνών η δική των υπεύθυνων για τα αιματηρά γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του ’73.Στο εδώλιο του κατηγορούμενου κάθονται 33 άτομα , ανάμεσα τους ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Δημήτρης Ιωαννίδης.

 

23 Οκτώβρη 1956. Εκδηλώνεται η Ουγγρική Επανάσταση. Πάνω από 200.000 Ούγγροι ξεσηκώνονται. Μια διαδήλωση φοιτητών που προσέλκυσε χιλιάδες κόσμο ήταν η αρχή μιας αυθόρμητης εξέγερσης κατά της σταλινικής κυβέρνησης. Αιτήματα των εξεγερμένων είναι η ανεξαρτησία από τη ΕΣΣΔ και η οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας με περισσότερες ελευθερίες. Τα ξημερώματα της 4ης Νοεμβρίου, 2.000 σοβιετικά τανκς του κόκκινου Στρατού εισέβαλαν στη Βουδαπέστη και κατέπνιξαν με αιματηρό τρόπο την επανάσταση. 2.500 Ούγγροι σκοτώθηκαν στις άγριες οδομαχίες της Βουδαπέστης, από τους οποίους οι 450 εκτελέσθηκαν στις δίκες που ακολούθησαν.

 

24 Οκτωβρίου 1917 – Ρωσία. Εκδηλώνεται ένοπλη εξέγερση υπό την καθοδήγηση των Μπολσεβίκων. Καταλαμβάνονται στρατηγικής σημασίας κρατικές δομές καθώς και τα χειμερινά ανάκτορα, έδρα της αστικής κυβέρνησης. Διακηρύσσεται η «δικτατορία του προλεταριάτου» και μπαίνει σε εφαρμογή ο «σοσιαλισμός». Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν η ΕΣΣΔ θα αποτελέσει σφοδρό σημείο κριτικής ως προς τα περιεχόμενα και τον τρόπο εφαρμογής της επονομαζόμενης “εργατικής εξουσίας”. Μετά το θάνατο του Στάλιν και την αποκάλυψη των εγκλημάτων του το ρεύμα κριτικής θα γιγαντωθεί με ριζοσπαστικές συνέπειες στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα καθώς και σε όλο το εύρος της αριστεράς.

 

26 Οκτώβρη 2003. Στο Μοντέγκο Μπέι στη Tzαμάικα, αστυνομικοί σκοτώνουν 2 μεσήλικες ισχυριζόμενοι ότι τα θύματα τους επιτέθηκαν. Οι αυτόπτες μάρτυρες διαψεύδουν αυτή την εκδοχή. Περίπου 4000 άτομα διαδηλώνουν διαμαρ-υρόμενοι για το γεγονός. Η διαδήλωση καταλήγει σε συμπλοκές ύστερα από επίθεση της αστυνομίας στον κόσμο με χημικά και χρήση βίας. Τυχαίο; Δε νομίζω.. Η αστυνομία είναι παντού η ίδια! Καταστέλλει και δολοφονεί.

 

27 Οκτώβρη 2009. Παραμονή ”εθνικής αιματοχυσίας” και κατά την διάρκεια σχολικής εορτής λυκείου, τέσσερις μαθητές επέλεξαν να μην σηκωθούν όρθιοι κατά την διάρκεια του εθνικού ύμνου. Για την αντίδραση τους αυτή ο διευθυντής του σχολείου θεώρησε πως πρέπει να αποδοθεί ποινή σε έναν τουλάχιστον από αυτούς (γράφοντας τον στο ποινολόγιο), επειδή απέρριψαν τα εθνικιστικά εμβατήρια που είναι υποχρεωμένοι να σέβονται οι μαθητές, και όχι μόνο.