Month: February 2011

Το Σάββατο  29/1/2011 πραγματοποιήθηκε πορεία αλληλεγγύης στους μετανάστες, από αναρχικές και αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες και άτομα στην Ηγουμενίτσα. Το τελευταίο διάστημα έχει ενταθεί ένας πραγματικός πόλεμος εναντίων των μεταναστών που συγκεντρώνονται στην περιοχή στην προσπάθεια τους να φύγουν προς την ευρώπη. Τα περιστατικά δε στερούνται βαρβαρότητας, με τους οπκε να τους καταστρέφουν τους καταυλισμούς, τους λιμενόμπατσους να έχουν δολοφονήσει ένα κούρδο χτυπώντας τους το κεφάλι στο κράσπεδο και τους ντόπιους κυνηγούς να εκπαιδεύουν τα σκυλιά τους πάνω τους. Με τελευταίο γεγονός τον πυροβολισμό μεταναστών κοντά  στο λιμάνι από τον οδηγό άγνωστου αυτοκινήτου.

Οι αφορμές ήταν πάρα πολλές και η απόσταση μέχρι την Ηγουμενίτσα δε στάθηκε εμπόδιο στο να συγκεντρωθούν πάνω από 400 άτομα από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα, Κέρκυρα, Αγρίνιο.. Η πορεία ήταν πολύ δυναμική με παλμό και είχε καλή ανταπόκριση από αρκετούς κατοίκους της περιοχής και κυρίως πιτσιρικαρία που μας ακολουθούσε κατά πόδας.  Φυσικά, η αστυνομική παρουσία δεν ήταν αμελητέα με πάρα πολλές διμοιρίες που κατέκλυσαν την πόλη και απόδειξαν για ακόμα μια φορά τη στάση του κράτους απέναντι σε τέτοιου είδους κινήσεις. Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν η πορεία έφτασε στο λιμάνι έξω από την πόλη, όπου εκτιμάται ότι μένουν γύρω στους 2000 μετανάστες μέσα στο δάσος. Γύρω στους 100 από αυτούς προσπάθησαν να ενωθούν με την πορεία αν και τα ματ σταμάτησαν τους περισσότερους.

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχεια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες. Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας. Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας

 

Ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο, βενζίνη, πετρέλαιο…η ενέργεια βρίσκεται μέσα στην καθημερινότητά μας και αποτελεί ένα πολύ σημαντικό παράγοντα καθορισμού των ζωών μας. Ό,τι κάνουμε, ό,τι παράγουμε χρειάζεται ενέργεια: ο φωτισμός, η παραγωγή τροφής, η θέρμανση, η κατασκευή κατοικίας. Επίσης, η ενέργεια αποτελεί μία βασική πρώτη ύλη για την τροφοδότηση ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος: κινεί τις μηχανές των εργοστασίων και τον βιομηχανιών, συμβάλει στην παραγωγή φτηνών καταναλωτικών προϊόντων, μεταφέρει τα καταναλωτικά προϊόντα από περιοχή σε περιοχή και από χώρα σε χώρα για εμπορικούς σκοπούς. Η ενέργεια είναι ένα εργαλείο στα χέρια μας. Μας; Τους;

Το πώς φτάνει η ενέργεια από τον τόπο παραγωγής της στα σπίτια μας για να γίνει φως με το οποίο διαβάζουμε το βράδυ, το πώς φτάνει να τροφοδοτεί τις ηλεκτρικές μας συσκευές είναι μία μεγάλη ιστορία…όπως επίσης και ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται η ενέργεια και ποια τελικά συμφέροντα εξυπηρετεί. Ως προς αυτό, υπάρχουν διάφορες κοινωνικές ανισότητες που πολλές φορές τις αγνοούμε. Για παράδειγμα, ξέρουμε από πού προέρχονται οι ενεργειακοί πόροι και ποιες περιβαλλοντικές και κοινωνικές συνθήκες επικρατούν σε αυτές τις περιοχές; Ή γνωρίζουμε ότι η ενέργεια χρησιμοποιείται για να τροφοδοτήσει μηχανές οι οποίες με την σειρά τους χρησιμοποιούνται για να αντικαταστήσουν θέσεις εργασίας*; Στην συνέχεια του κειμένου θα αναφερθούμε σε έναν άλλο αρκετά επίκαιρο παράγοντα κοινωνικής ανισότητας που αφορά στην ενέργεια. Αυτόν της αύξησης των τιμών της ενέργειας που χρειαζόμαστε για την επιβίωσή μας.

Αλλαγή των τιμολογίων της ΔΕΗ: αύξηση για τα νοικοκυριά, μείωση για βιομηχανία και καταστήματα

Η άνοδος των ενεργειακών τιμολογίων για τα νοικοκυριά δεν αποτελεί απλά μερικά ευρώ μεγαλύτερο κόστος. Ακριβώς επειδή η ενέργεια είναι τόσο σημαντική για εμάς αλλά και για το σύστημα γενικότερα, η άνοδος των ενεργειακών τιμολογίων είναι, κατά την γνώμη μας, μέρος μίας πολιτικής απόφασης η οποία βάζει περισσότερους περιορισμούς στις καθημερινές μας ανάγκες (όπως η θέρμανση), στις μετακινήσεις μας, στην δουλειά μας. Κατά μία έννοια η άνοδος των τιμών του ρεύματος αποτελεί στις σημερινές συνθήκες μία έμμεση επίθεση στο μισθό και στο κόστος επιβίωσής μας η οποία γίνεται λίγο λίγο για να μην το πάρουμε χαμπάρι. Και αυτό το λέμε γιατί η άνοδος των ενεργειακών τιμολογίων μετά την 1η Ιανουαρίου του 2011 που είναι από τις μεγαλύτερες των τελευταίων χρόνων (αύξηση μέχρι 11% για κατανάλωση μέχρι 800 Κwh, μέχρι 3% κατανάλωση 1000 έως 2500 Κwh)  δεν είναι μεμονωμένη ούτε θα είναι και η μοναδική.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τύπου, η διοίκηση της ΔΕΗ έχει ταχθεί υπέρ της ετήσιας σταδιακής αύξησης των τιμολογίων, προκειμένου να αποφευχθεί μία απότομη άνοδος-σοκ αφού υπολογίζεται ότι μέχρι το 2013 θα πρέπει να αυξήσει τα τιμολόγια τουλάχιστον κατά 40-50%! Αυτές οι αυξήσεις συμβαίνουν για τρεις λόγους: 1) η ΔΕΗ προωθεί την ανταγωνιστικότητα της ενέργεια για το καινούργιο φρούτο των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) επιδοτώντας την με ένα επιπλέον τέλος το οποίο πληρώνουμε εμείς στον λογαριασμό μας, 2) η ΔΕΗ αναμένεται να αρχίσει να πληρώνει πρόστιμα για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του χρηματιστηρίου ρύπων και των οριζόμενων από την σχετική αγορά ορίων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, 3) η ΔΕΗ πρέπει να ανεβάσει της τιμές της ώστε να καταστήσει, σύμφωνα με τους κανονισμούς της ελεύθερης αγοράς, ανταγωνιστικές τις ιδιωτικές εταιρίες παραγωγής ενέργειας, οι οποίες προς το παρόν πουλάνε ενέργεια κυρίως σε βιομηχανία και καταστήματα.

Παράλληλα με την αύξηση των τιμολογίων για τα νοικοκυριά γίνεται και μείωση της τιμής πώλησης στην βιομηχανία (μέχρι 8%) και τα καταστήματα (μέχρι 9,2%). Αυτό μας δείχνει και την ταξική φύση της αλλαγής, δηλαδή ότι το κόστος θέλουν να το πληρώσει η εργατική τάξη εξαιρώντας τα υπόλοιπα οικονομικά συμφέροντα. Αυτό το εγχείρημα δεν είναι περίεργο που προέρχεται από μία δημόσια εταιρία όπως η ΔΕΗ. Η ΔΕΗ δεν υπήρξε ποτέ ούτε φυσικά είναι σήμερα μία «φιλολαϊκή» εταιρία. Κάθε εταιρία έχει ως σκοπό της το κέρδος και όποιος εξαρτάται από τα συμφέροντά της (ορισμένοι μόνιμοι εργαζόμενοι, γραφειοκράτες συνδικαλιστές και λοιποί παρατρεχάμενοι) δεν μπορεί να μας πει κάτι διαφορετικό. Η ουσία, για εμάς, βρίσκεται στο γεγονός ότι η τιμή της ενέργειας, είναι πάντοτε σε άμεση εξάρτηση με το πόσο έντονος είναι ο κοινωνικός ανταγωνισμός. Έτσι καθώς στις μέρες μας τα πράγμα γίνονται όλο και πιο ανταγωνιστικά, ακριβαίνει για εμάς η τιμή της κιλοβατώρας. Όχι όμως και για τον ΣΕΒ, το πιάσατε το υπονοούμενο; Επιπλέον μπαίνουν στην μέση ιδιωτικά συμφέροντα όπως του Μυτιληναίου για να πάρουν το κομμάτι τους από την πίτα. Όχι όμως μόνοι τους, σε συνδυασμό με τα κρατικά συμφέροντα θα πούμε εμείς. Με δύο λόγια αυτό μου μας επιφυλάσσει κράτος και κεφάλαιο όσον αφορά τις ενεργειακές τιμές είναι: πιο φτηνή ενέργεια από ιδιωτικές μονάδες παραγωγής για την βιομηχανία και τα καταστήματα, πιο ακριβή ενέργεια από τον κρατικό τομέα για τα νοικοκυριά.

Τα πολυδιαφημισμένα κοινωνικά τιμολόγια της ΔΕΗ με τα οποία μας βομβαρδίζουν στην τηλεόραση μιλάνε για μείωση της κατανάλωσης κατά 10% και 20% σύμφωνα με κοινωνικά κριτήρια (π.χ. για χαμηλά εισοδήματα). Θεωρούμε ότι όλη αυτή η ιστορία είναι σχεδιασμένη ξεκάθαρα ως μία προπαγάνδα που προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από αυτό που πραγματικά συμβαίνει. Σου λένε δηλαδή ότι προνοούν για μείωση τιμών, όμως δεν σου εξηγούν ότι αυτό θα γίνει πάνω στην αύξηση που θα λάβει χώρα! Δηλαδή σου υπόσχονται ουσιαστικά … μία μικρότερη αύξηση, μόνο που αυτό δεν στο λένε ξεκάθαρα! Επιπλέον, τα κοινωνικά κριτήρια είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να μην μπορούν να τα πιάσουν τα κοινωνικά στρώματα που θα επωφελούνταν. Για παράδειγμα, μία μέση τετραμελής οικογένεια είναι αδύνατο να καταναλώνει μόνο 1000 με 1200 κιλοβατώρες το τετράμηνο ιδιαίτερα στην χειμερινή περίοδο που οι ανάγκες είναι αυξημένες. Επιπλέον, είναι γνωστό ότι αν είσαι νέος/α, επισφαλής εργαζόμενος/η, άνεργος/η με τα ανάλογα εισοδήματα, η μόνη σου δυνατότητα ώστε να μην μένεις με τους γονείς σου είναι να συγκατοικείς με περισσότερους ανθρώπους και άρα να έχεις μία μεγαλύτερη κατανάλωση. Και ρωτάμε: πόσοι επισφαλείς εργαζόμενοι ή περιστασιακοί άνεργοι καταφέρνουν να μένουν σε ένα σπίτι που καταναλώνει 800 κιλοβατώρες; Ελάχιστοι; Πολύ σωστά! Κερδίζετε δώρο μία οικιακή συσκευή που λειτουργεί… με φωτοβολταϊκά!

Ρύποι , ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και το πράσινο παραμύθι

Ακούγοντας για φωτοβολταϊκά, ανεμογεννήτριες και υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις όλοι έχουμε την τάση να φανταζόμαστε στο μυαλό μας καθαρές φουτουριστικές πόλεις οπού όλα είναι αγνά και ήρεμα και οι κοινωνίες έχουν φτάσει στην πολυπόθητη ισορροπία μεταξύ ανθρώπου, τεχνολογίας και περιβάλλοντος. Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ από αυτό. Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) δεν είναι κάτι καινούργιο, ο άνθρωπος πάντα χρησιμοποιούσε το νερό και τον αέρα για να παράγει ενέργεια για την μετακίνηση και την τροφή του. Για πιο σκοπό, λοιπόν, γίνεται τόσος ντόρος τελευταία για τις ΑΠΕ; Η ανάπτυξη των ΑΠΕ (και γενικότερα των πράσινων τεχνολογιών και προϊόντων) την τελευταία εικοσαετία, παρόλο που προωθείτε με πρόσχημα την σωτηρία του περιβάλλοντος στην πραγματικότητα είναι στην πραγματικότητα μια ανεκμετάλλευτη και πολλά υποσχόμενη αγορά, η οποία αν και φαντάζει ηθικά σωστή δεν παύει να αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα ωραιοποιημένο προσωπείο του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα, οι ΑΠΕ αποτελούν καινούργια καταναλωτικά προϊόντα που, από την μία μεριά, είναι σχεδιασμένα ώστε να δώσουν με τα κέρδη τους παράταση ζωής στο καταστροφικό τόσο για την κοινωνία όσο και το περιβάλλον καπιταλιστικό σύστημα και, από την άλλη μεριά, να διοχετεύσουν τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές αντιστάσεις και ανησυχίες του κόσμου στην κατανάλωση «φιλικών προς το περιβάλλον» προϊόντων.

Θα ήταν αστείο να πιστέψει κανείς πώς ένα σύστημα που βασίζεται στην υπερκατανάλωση πρώτων υλών θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο με τις ΑΠΕ που από την φύση τους είναι ασυνεχούς φύσης, ήπιας καταναλωτικότητας και χαμηλής έντασης. Θεωρούμε ότι το ενεργειακό σχέδιο που προωθείται δεν είναι η αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων από τις ΑΠΕ αλλά ένας συνδυασμός στην χρήση τους με γνώμονα για την μεγαλύτερη δυνατή κερδοφορία και λειτουργικότητα.  Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εισάγεται και η ιδέα του χρηματιστηρίου ρύπων σύμφωνα με το οποίο μπαίνουν πρόστιμα σε εταιρίες (όπως η ΔΕΗ) πράγμα που, φυσικά δεν γίνεται για την σωτηρία του περιβάλλοντος. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δημιουργούνται δύο ταχύτητες στον πλανήτη: οι χώρες που θα έχουν λεφτά να αγοράζουν δικαιώματα ρύπανσης και οι χώρες που θα αναγκαστούν να δεσμεύσουν τους φυσικούς τους πόρους στην υπηρεσία της ελεύθερης αγοράς. Τέτοια είναι διλήμματα στα οποία μας βάζουν να διαλέξουμε. Εμείς προτείνουμε να βγούμε από τα αδιέξοδα που μας θέτουν και από ψεύτικα διλήμματα όπως η πράσινη ανάπτυξη που συνεχίζουν την ίδια λογική εκμετάλλευσης με οικολογικό προσωπείο. Οι αλλαγές που προωθεί κράτος και κεφάλαιο όπως η άνοδος των ενεργειακών τιμών δεν θεωρούμε ότι θα πραγματοποιηθούν έτσι κι αλλιώς. Η επιτυχίας τους θα εξαρτηθεί από τις μορφές κοινωνικών αντιστάσεων που θα δώσουν τις απαντήσεις τους, τις μελλοντικές εξεγέρσεις και τις προοπτικές που θα ανοίξουν.

Κοινωνικές αντιστάσεις, άμυνες και προοπτικές

Πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να επιτεθούμε σε αυτό που συμβαίνει οργανώνοντας ανοιχτές συνελεύσεις στις γειτονιές για όλους τους για άνεργους, φοιτητές, επισφαλείς, «μαύρους» εργαζόμενους. Πολλά μπορούμε να κάνουμε αν μοιραστούμε τις αρνήσεις και τις επιθυμίες μας: να δείξουμε αλληλεγγύη σε όσους εργαζόμενους-γείτονές μας διωχθούν για χρέη στη ΔΕΗ και σε ιδιωτικές εταιρίες, να οργανώσουμε στάση πληρωμών, να προχωρήσουμε σε αυτομείωση ενεργειακών τιμολογίων, να σχεδιάσουμε απαλλοτριώσεις ηλεκτρικού ρεύματος με σκοπό να πάρουμε πίσω αυτά που ήδη μας κλέβουν, να μεθοδεύσουμε την αυτοοργάνωση συλλογικών δομών αντιεμπορευματικής ενεργειακής παραγωγής. Πολύ σημαντικό στην πορεία του νέου κοινωνικού-ενεργειακού αγώνα που ανοίγει είναι να αντιληφθούμε ότι οι περιβαλλοντικοί και ταξικοί-εργατικοί αγώνες (και όχι οι γραφειοκρατικοί-συνδικαλιστικοί) σε Κοζάνη-Πτολεμαϊδα, είναι αγώνες που μας αφορούν. Να σαμποτάρουμε την παραγωγή, διανομή και μέτρηση της ενέργειας αν χρειαστεί. Σε μία τέτοια πορεία πραγμάτων δεν μπορούμε να μην οραματιστούμε μία κοινωνική-ταξική αυτοοργάνωση στη παραγωγή, διανομή και χρήση της ενέργειας που θα είναι από εμάς και για εμάς. Αυτό είναι και το ελπιδοφόρο στοιχείο στις δύσκολες μέρες που έρχονται. Ό,τι βγαίνει στην επιφάνεια η συλλογική ανάγκη να ξαναανακαλύψουμε το «εμείς». Αυτό να κάνουμε λοιπόν, μέσα από συζητήσεις, συνελεύσεις γειτονιάς, καταλήψεις, άμεσες δράσεις, σαμποτάζ, συνδέσεις με άλλους αγώνες. Να βάλουμε τις ανάγκες μας στο κέντρο του συνολικότερου αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση.

*Για παράδειγμα η μηχανοποίηση στις βιοτεχνίες,τα αυτόματα συστήματα για την πληρωμή λογαριασμών στις δημόσιες υπηρεσίας, κ.α.

“Μοχάμεντ κλαίμε για σένα!

Θα κάνουμε αυτούς

που φταίνε για το θάνατο σου να κλάψουν!”

 

Το 2011, όπως έχει ήδη δείξει θα είναι μια ιδιαίτερη χρονιά για το βορειοαφρικανικό προλεταριάτο. Ο άνεμος της εξέγερσης φύσηξε και η ελευθερία επέστρεψε στους δρόμους.  Τυνησία, Αίγυπτος, Αλγερία. Η πτώση του Μπεν Αλί, στις 14 Ιανουαρίου στην Τυνησία, έπειτα από 23 χρόνια στην εξουσία, μοιάζει να είναι η αρχή. Η συνέχιση της εξέγερσης και η προσπάθεια να επιβληθεί το δίκιο των εξεγερμένων υποδηλώνει πως δεν επρόκειτο για ένα ζήτημα καθαρά αντικυβερνητικό, όπως η αντικατάστάση του Μπεν Αλί. Αντιθέτως, εμφανίζεται ένα ζήτημα πολιτικό συνολικής υφής: δεν υπάρχει κανείς να εκπροσωπήσει πραγματικά αυτό που συμβαίνει. Δεν πρόκειται για αντιπολίτευση. Αν ισχύουν τα στοιχεία και οι πληροφορίες που αντλούμε από το διαδίκτυο, πρόκειται για μια επανάσταση της κοινωνίας, τόσο ενάντια στην τυραννία του Μπεν Αλί όσο και ενάντια στο χρεοκοπημένο σύστημα εκμετάλλευσης που η κοινοβουλευτική δικτατορία του Μπεν Αλί εξέφραζε. Βασικές αιτίες της κοινωνικής εξέγερσης υπήρξε η διαρκής υποτίμηση εδώ και χρόνια των εργατών, η υψηλή ανεργία και η συμπίεση των μισθών καθώς και η διαρκής άνοδος του κόστους διαβίωσης. Ίσως έτσι να εξηγείται η οικονομική σταθερότητα (βλ. Δείκτες ανάπτυξης) για την οποία καυχιόταν η Τυνησία και έχαιρε της επιδοκιμασίας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και πολλών ευρωπαίων ηγετών. Η πολιτική καταπίεση (συνθήκη που συναντάται σε όλες τις χώρες της βόρειας Αφρικής) και η απουσία ανεξάρτητων θεσμικών μορφών διαμεσολάβησης κατέστησαν την εξέγερση μοναδική μορφή έκφρασης της δυσαρέσκειας.

Η σπίθα που μέσα σε 20 περίπου μέρες ανέτρεψε ένα καθεστώς χρόνων εξαπλώθηκε γρήγορα και σε άλλες χώρες. Στην Αλγερία. με την εξέγερση ενάντια στην αύξηση των τιμών των τροφίμων, όπου ο εκεί πρόεδρος τις πήρε πίσω με διάταγμα, και στην Αίγυπτο, που από τις 25 Ιανουαρίου με διαδηλώσεις παρόμοιες με αυτές στην Τυνησία, χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους ενάντια στο καθεστώς του Μουμπάρακ. Το πείσμα, η αποφασιστικότητα και ο αριθμός των εξεγερμένων φαίνεται πως είναι ικανά να αντιπαλέψουν την βία της αστυνομία και του στρατού (που σε πολλές περιπτώσεις έπαψε να ακολουθεί τις εντολές των αξιωματικών του). Στην Τυνησία έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 100 νεκροί, παρομοίως και στην Αίγυπτο όπου τα γεγονότα συνεχίζουν να εξελίσσονται. Παρακάτω θα παρουσιάσουμε μια χρονολογική καταγραφή της εξέγερσης στην Τυνησία. Δυστυχώς λόγω πρακτικών δυσκολιών και έλλειψης κάποιων βασικών γνώσεων για τις πολιτικές ή συνδικαλιστικές οργανώσεις το χαρακτήρα τους, την ιστορικότητα τους και την ιδεολογική τοποθέτησή τους (αριστερά, ισλαμιστές, δημοκράτες κτλ.)  θα εστιάζουμε κατά βάση σε στιγμές της ευρύτερης κοινωνικής κινητοποίησης και σύγκρουσης.

Τυνησία – ενάντια στη φτώχεια και στην καταπίεση της κρατικής μηχανής

17 Δεκεμβρίου: Αφορμή για την κοινωνική εξέγερση αποτέλεσε η δημόσια αυτοπυρπόληση του 26χρονου απόφοιτου πανεπιστημίου Mohamed Bouazizi, που πουλούσε φρούτα σε λαϊκή αγορά της πόλης Sidi Bouzid της Τυνησίας χωρίς άδεια, όταν αστυνομικοί ,αφού τον χαστούκισαν και τον έφτυσαν στο πρόσωπο, επιχείρησαν να κατασχέσουν το εμπόρευμά του. Σε μια χώρα που μαστίζεται από ανεργία και κυρίως από νέους πτυχιούχους άνεργους αλλά και που η καταπίεση της διαφωνίας εκφράζεται με την καταστολή πολιτικών οργανώσεων και φυλακίσεις, η απόπειρα αυτοκτονίας του Μοχάμεντ με την μορφή δημόσιας διαμαρτυρίας (έχουν προηγηθεί έντεκα αυτοκτονίες ανέργων μόνο στην πόλη Μπουσαλέμ το 2010) αποτέλεσε την σπίθα που έβαλε φωτιά σε όλη την Τυνησία.

Μετά την αυτοπυρπόληση του Mohamed Bouazizi (ο οποίος έπειτα από μέρες στην εντατική υπέκυψε στις 5 Ιανουαρίου) κάτοικοι της Sidi Bouzid συγκεντρώθηκαν έξω από κυβερνητικά κτίρια για να διαμαρτυρηθούν κατά της αστυνομίας. Το περιστατικό προκάλεσε βίαιες διαμαρτυρίες, στις οποίες διαδηλωτές έκαιγαν λάστιχα και φώναζαν συνθήματα ενάντια στην ανεργία. Τις επόμενες μέρες οι πρώτες αυτές αντιδράσεις θα αρχίσουν να διαχέονται σε όλο και περισσότερους ανθρώπους λαμβάνοντας το χαρακτήρα γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης.

22 Δεκεμβρίου: Άλλος ένας νέος αυτοκτόνησε αγγίζοντας καλώδιο υψηλής τάσης. Πριν πεθάνει φώναξε: «Όχι στη μιζέρια! Όχι στην ανεργία!»

25 Δεκεμβρίου: Ο Mohamed Amari, 18 ετών, σκοτώθηκε από έναν πυροβολισμό της αστυνομίας όταν αυτή άνοιξε πυρ εναντίον των διαδηλωτών στην Sidi Bouzid. Ο Τυνήσιος έφηβος σκοτώθηκε και άλλοι δέκα τραυματίστηκαν, όταν διαδηλωτές επιτέθηκαν σε φυλάκιο της εθνοφρουράς. Η κυβέρνηση αναφέρεται σε μεμονωμένα περιστατικά βίας υποκινούμενα από «ξένες δυνάμεις» που τα εκμεταλλεύεται η αντιπολίτευση για να αποσταθεροποιηθεί η χώρα (σας θυμίζει τίποτα;). Οι πληροφορίες για τα γεγονότα φιλτράρονται από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ. Το μεγαλύτερο μέρος της κάλυψης των γεγονότων προέρχεται από δίκτυα όπως το Twitter, το Facebook και το YouTube. Αρκετοί bloggers στην προσπάθεια αντιπληροφόρησης συνελήφθησαν και ο εξοπλισμός τους κατασχέθηκε.

26 Δεκεμβρίου: Οργισμένες διαδηλώσεις συνεχίζονται στην Sidi Bouzid για 6η μέρα στη σειρά. Σημειώνονται επιθέσεις σε αστυνομικούς, κρατικά και κομματικά γραφεία με μολότοφ και πέτρες. Η αστυνομία απαντά με εντατικοποίηση της χρήσης των δακρυγόνων και εκατοντάδες συλλήψεις. Λήγουν οι διαπραγματεύσεις μεταξύ της Γενικής Ένωσης Εργατών και του τοπικού κυβερνήτη, καταλήγοντας στην απελευθέρωση όλων των διαδηλωτών (34 προφυλακισμένοι ως τότε), με εξαίρεση 3 για “λόγους κρατικής ασφαλείας”.

28 Δεκεμβρίου: Μεγάλες διαδηλώσεις ανέργων πτυχιούχων και αλληλέγγυων προς τον λαό της Σίντι Μπου Ζιντ στην πρωτεύουσα Τύνιδα. Συνθήματα κατά του καθεστώτος, ενάντια στην αύξηση των τιμών, και κοινωνικής δικαιοσύνης κυριαρχούν. Η Ομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων της Τυνησίας (Tunisian Federation of Labour Unions) οργάνωσε διαδήλωση στην Gafsa. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν και στις 29 ενώ η εξέγερση εξαπλώνεται και σε πολλές άλλες πόλεις.

30 Δεκεμβρίου: Η αστυνομία διέλυσε διαδηλώσεις στις πόλεις Monastir, Sbikha και Chebba. Την επομένη μια εθνική οργάνωση δικηγόρων κάλεσε σε συγκέντρωση στην πρωτεύουσα ενώ ο πρόεδρος της Λίγκας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Τυνησίας, κατήγγείλε ότι δικηγόροι σε ολόκληρη τη χώρα είχαν χτυπηθεί άγρια από την αστυνομία.

3 Ιανουαρίου: Ανοίγουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, η εξέγερση μεταφέρεται στους μαθητές και τους φοιτητές. Κάλεσμα μέσω facebook 11.000 νέων τυνήσιων σε γενική απεργία. Μέσα σε λίγες μέρες, το “η εργασία είναι δικαίωμα” έχει δώσει τη θέση του σε συνθήματα όπως “αρκετά με τον Μπεν Αλί”, “υπουργείο εσωτερικών = υπουργείο τρομοκρατίας”, και άλλα ανοιχτά αντικυβερνητικά κι αντικατασταλτικά συνθήματα.

6 Ιανουαρίου: Οι Τυνήσιοι δικηγόροι κήρυξαν απεργία διαμαρτυρόμενοι και για τις βιαιοπραγίες αστυνομικών εις βάρος συναδέλφων τους τις προηγούμενες ημέρες. Τις επόμενες ημέρες και άλλοι επαγγελματικοί κλάδοι κήρυξαν απεργία. Ένταση, απεργίες, διαδηλώσεις και συλλήψεις μετά την κηδεία του Mohamed Bouazizi.

7 Ιανουαρίου: Πεθαίνει ο 17χρονος Ajioub Alhammi σε νοσοκομείο  της Τυνησίας. Τη Δευτέρα 3 Ιανουαρίου είχε αυτοπυρποληθεί σε ένα λύκειο της Τύνιδας, όταν τιμωρήθηκε από τις αρχές του σχολείου του επειδή είχε συμμετάσχει στην οργάνωση μιας εκδήλωσης αλληλεγγύης στις κοινωνικές διαμαρτυρίες. Ο Ajioub είχε προσπαθήσει να οργανώσει στο Ινστιτούτο Αλ Γουάφα μία διαδήλωση αλληλεγγύης στην εξέγερση στη Sidi Bouzid. Ο διευθυντής του σχολείου του τον απέβαλλε για 15 μέρες και τότε πήρε την απόφαση να αυτοπυρποληθεί δημόσια.

8-9 Ιανουαρίου: Ο κόσμος κατεβάζει και καίει τα τεράστια πορτραίτα-αφίσες του Μπεν Αλί. Στην πρωτεύουσα Τύνιδα, στην κεντρική πλατεία, τα ΜΑΤ έριξαν δακρυγόνα σε ευθεία βολή σε μια διαδήλωση φοιτητών. Σε άλλη διαδήλωση των καλλιτεχνών, η κατάληξη ήταν η ίδια. Οι μπάτσοι χτύπησαν με βιαιότητα την πορεία. Τουλάχιστον 50 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Οι ταραχές εξελίσσονται με απρόβλεπτο και χαοτικό τρόπο, χάρη στην απουσία παραδοσιακών οργανωτικών και θεσμικών πολιτικών δομών. Τα συνδικάτα αρνούνται να καταδικάσουν το κίνημα, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς αφού αποτελούν την μοναδική αντιπολιτευτική δομή διαμεσολάβησης, που σίγουρα θα διεκδικήσει μερίδιο από την πίτα στο μέλλον.

11 Ιανουαρίου:  Συνεχίζεται η εξέγερση. Η πρεσβεία της Τυνησίας στο Παρίσι δέχτηκε επίθεση με εκρηκτικά.

12 Ιανουαρίου: Ο πρόεδρος της Τυνησίας Μπεν Αλί ανακοίνωσε την απόφασή του να κλείσει τα σχολεία και τα πανεπιστήμια «μέχρι νεωτέρας», ως ένα μέτρο απελπισίας, με στόχο την αποδυνάμωση των διαμαρτυριών οι οποίες συνεχίζονται. Η άρχουσα τάξη παραπονιέται ότι «χάνει χρήματα με την ολοκληρωτική παράλυση της χώρας».

13 Ιανουαρίου:  Κηρύσσεται “κατάσταση εκτάκτου ανάγκης”. Απαγορεύονται οι συναθροίσεις άνω των 3 ατόμων,  ο στρατός και η αστυνομία «θα ανοίγουν πυρ» εναντίον όσων δεν υπακούν τις εντολές και επιβάλλεται απαγόρευση κυκλοφορίας καθημερινά από τις 18:00 ως τις 06:00. Οι εξεγερμένοι/ες δεν πειθαρχούν στα μέτρα.

14 Ιανουαρίου: Ο πρόεδρος της χώρας Μπεν Αλί εγκαταλείπει την Τυνησία και καταφεύγει στη Σαουδική Αραβία. Την εξουσία ανέλαβε ο μέχρι τότε πρωθυπουργός Mohammed Ghannouchi, ανακοινώνοντας την σύσταση προσωρινής κυβέρνησης και την διενέργεια ελεύθερων εκλογών. Οι συγκρούσεις και οι απεργίες συνεχίζονται μέχρι και σήμερα υποδηλώνοντας πως τα αίτια της εξέγερσης είναι βαθύτερα και ξεπερνούν την απλή εκδημοκράτιση του πολιτικού συστήματος.

21 Ιανουαρίου: Αν και ο προσωρινός πρόεδρος Γκανούσι έχει δεσμευτεί για εκκαθάριση του πολιτικού συστήματος και διενέργεια εκλογών σε 6 μήνες οι εξεγερμένοι/ες δεν πείθονται. Πλήθος κόσμου από διάφορες πόλεις συστήνουν «καραβάνια» και συναντιούνται στην Τύνιδα όπου και στρατοπεδεύουν μπροστά σε κυβερνητικά κτήρια διεκδικώντας την παραίτηση της προσωρινής κυβέρνησης. «Μην κλέβετε το όνειρο μας!», «Συνεχίζουμε την επανάσταση μας!», «Μας έχουν κλέψει τον πλούτο μας, δεν θα μας κλέψουν και την επανάσταση μας!», «Φύγετε, φύγετε, φύγετε!», ήταν από τα αναρίθμητα συνθήματα τα οποία φώναζαν οι διαδηλωτές.

28 Ιανουαρίου: Μετά τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης Ghannouchi και ενώ οι συγκεντρώσεις έξω από κυβερνητικά κτήρια συνεχίζονται το «Μέτωπο 14 Γενάρη», μια συμμαχία πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων, ανακοινώνει πως απορρίπτει την «προσωρινή κυβέρνηση εθνικής ενότητας» και καλεί στην δημιουργία «πανεθνικού συμβουλίου για την προστασία της επανάστασης» στην οποία θα πρέπει να συμμετέχουν όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, από συνδικαλιστικές οργανώσεις, επιτροπές και συμβούλια μέχρι και πολιτιστικοί σύλλογοι. που τάχθηκαν κατά της δικτατορίας και υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας.

Λέγεται ότι εντός του 2010 μέσω του Έβρου καταγράφηκε μία από τις μεγαλύτερες εισροές “παράνομων” μεταναστών στην ιστορία της ΕΕ, με περισσότερους από 31.000  μετανάστες να έχουν περάσει τα σύνορα με την τουρκία, μόνο στο διάστημα μεταξύ Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου, καταρρίπτοντας τα προηγούμενα πανευρωπαϊκά ρεκόρ εισόδου σε ευρωπαϊκό έδαφος που καταγράφηκαν το 2006. Μετά από την τοποθέτηση μονάδας ταχείας επέμβασης 175 συνοριοφυλάκων της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Φύλαξης των Συνόρων (FRONTEX) στον Έβρο, η ελληνική κυβέρνηση προχωράει στη δημιουργία ενός φράκτη 12,5 χλμ. στην περιοχή των χερσαίων συνόρων, με διακηρυγμένο σκοπό την αποτροπή της “παράνομης” εισόδου των 350 μεταναστών περίπου, που εισέρχονται ημερησίως στην ελλάδα και στη συνέχεια στην Ε.Ε.  Η κατασκευή ενός τέτοιου φράκτη – τείχους ρατσισμού και εξαθλίωσης, αποτελεί μια ακόμα πράξη βαρβαρότητας και παραβίασης ανθρωπίνων ελευθεριών, η οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το τεράστιας έκτασης και βάθους, κοινωνικο-οικονομικό φαινόμενο της μετανάστευσης από τρίτες χώρες προς την Ε.Ε. δια μέσου της ελλάδας.

 

Λίγα λόγια για τη Frontex

H Frontex “υπηρετεί” από το 2005, έτος ίδρυσης της, τη φύλαξη των συνόρων της Ευρώπης. Με τη συνθήκη του Σένγκεν, καταργήθηκαν τα σύνορα μεταξύ των περισσότερων χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης και έτσι ανατέθηκε στη νέα αυτή αρχή η φύλαξη 42.672 χιλιομέτρων των εξωτερικών θαλάσσιων συνόρων και 8.826 χιλιομέτρων των χερσαίων συνόρων. Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Frontex η ευθύνη της είναι “η εξασφάλιση ότι τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ παραμένουν διαπερατά και αποτελεσματικά για τους καλόπιστους ταξιδιώτες ενώ είναι ένα αποτελεσματικό εμπόδιο για το διασυνοριακό έγκλημα“… Με απλή συνεπαγωγή καταλαβαίνουμε ότι για τη Frontex ο κάθε μετανάστης που σκοτώνεται στα ευρωπαϊκά σύνορα εκπροσωπεί το “διασυνοριακό έγκλημα”…

 

Συνέπειες του τείχους

Στην ουσία, η Ευρώπη μετατρέπεται σταδιακά σε ένα φρούριο. Από το 1993 μέχρι και τον Ιούνιο του 2010, πάνω από 13.824 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, στην προσπάθεια τους να περάσουν τα ευρωπαϊκά σύνορα. Όσο πιο προστατευμένα είναι τα τείχη της Ευρώπης, τόσο περισσότεροι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, προσπαθώντας να εισέλθουν “παράνομα” στα εδάφη της, και τόσο πιο κερδοφόρα μαφιόζικη μπίζνα γίνεται η διακίνηση ανθρώπων. Με την απόφαση του υπουργείου “προστασίας του Πολίτη”, λοιπόν, να διευκολύνει το έργο της Frontex, τοποθετώντας συρματοπλέγματα-τείχη στον Έβρο, το μόνο που καταφέρνει είναι να αυξήσει την μετανάστευση δια της θαλάσσιας οδού, κάτι που σημαίνει περισσότερους θανάτους από εμβολισμούς πλοίων, λόγω κακοκαιρίας κτλ.

Παράλληλα, καταργείται de facto το δικαίωμα αίτησης ασύλου για τους πολιτικούς πρόσφυγες. Αν κάποιος δεν μπορεί καν να περάσει τα σύνορα, αποκλείεται εκ των προτέρων η οποιαδήποτε πιθανότητα να ικανοποιεί τις διεθνείς συνθήκες του καθεστώτος προστασίας που προβλέπονται. Ας φανταστούμε μόνο τι σημαίνει αυτό για τους Ιρανούς αντιπολιτευόμενους που αντιμετωπίζουν τις θανατικές ποινές της θεοκρατικής δικτατορίας.

Από την άλλη πλευρά, με την κατασκευή αυτού του τείχους, η κυβέρνηση καταφέρνει να χαϊδέψει τα αυτιά των συντηρητικών πολιτικών ακροατηρίων και ταυτόχρονα να κάνει ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της στρατιωτικοποίησης της αστυνόμευσης και της εσωτερικής «ασφάλειας». Από τη στρατοχωροφυλακή της Frontex που επιτηρεί τα σύνορα έως τους οπλισμένους με πολεμικά όπλα αστυνομικούς που έχουν καταλάβει το κέντρο της Αθήνας, και από το συναγερμό των στρατιωτικών μονάδων κατά τη διάρκεια του Δεκέμβρη έως την εκπαίδευση των ειδικών δυνάμεων του στρατού για την καταστολή διαδηλώσεων, η παραδοσιακή απόσταση που στους “καιρούς της δημοκρατίας” χωρίζει την αστυνομία από το στρατό μοιάζει να καλύπτεται με ταχύ ρυθμό.

 

Οι μετανάστες είναι ένα κομμάτι μόνο…

Το μεταναστευτικό δεν είναι φαινόμενο που οφείλεται σε ”ειδικές συνθήκες” αλλά δομικό στοιχείο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Αναλύοντάς το, βλέπουμε ότι ο στόχος του παγκόσμιου κεφαλαίου είναι απλός. Τεράστιες μάζες φτηνού εργατικού δυναμικού, χωρίς μόνιμες σχέσεις εργασίας, σε μια συνεχή κατάσταση κινητικότητας και παρανομίας: από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις πόλεις και τη μαύρη εργασία, στα πογκρόμ και τις απελάσεις, επανείσοδος και πάλι από την αρχή. Σε ένα ματωμένο κύκλο, το κεφάλαιο τρομοκρατεί ακόμα περισσότερο, στο όνομα της «ασφάλειας», διαιρεί τους καταπιεσμένους με το μαστίγιο του φόβου και το καρότο της «εθνικής ενότητας», συρρικνώνει τις ελευθερίες και τις ζωές ντόπιων και μη, εργαζομένων.

Το ν’ αντισταθούμε, λοιπόν, σ’ ένα καθεστώς εξαίρεσης είναι αυτονόητο. Το να εξεγερθούμε μαζί με τους μετανάστες για την πλήρη ελευθερία μας, χωρίς αφεντικά και κράτη να παίζουν σκάκι με τις  ζωές μας είναι αναγκαίο…

13 Φεβρουαρίου 1973, Αθήνα

Γίνεται διαδήλωση μέσα στο Πολυτεχνείο και η χούντα παραβιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο, δίνοντας εντολή στην αστυνομία να επέμβει. 11 φοιτητές συλλαμβάνονται και παραπέμπονται σε δίκη. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα, στις 21 Φεβρουαρίου, περίπου τρεις με τέσσερις χιλιάδες φοιτητές της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κατέλαβαν το κτίριο της σχολής στο κέντρο της Αθήνας επί της οδού Σόλωνος, ζητώντας ανάκληση του νόμου 1347 που επέβαλε την στράτευση «αντιδραστικών νέων», καθώς 88 συμφοιτητές τους είχαν ήδη στρατολογηθεί με τη βία.  Η αστυνομία έλαβε εντολή να επέμβει και πολλοί φοιτητές σε γύρω δρόμους υπέστησαν αστυνομική βία, χωρίς όμως τελικά να παραβιαστεί το πανεπιστημιακό άσυλο. Τα γεγονότα στη Νομική αναφέρονται συχνά ως προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

 

13 Φεβρουαρίου 2010, Γερμανία

Η παραδοσιακή ”πένθιμη πορεία” των περίπου 6.000 νεοναζί στη Δρέσδη, απετράπη για πρώτη φορά στα χρονικά από 12.000 αντιφασίστες/τριες διαδηλωτές, οι οποίοι/ες στήνοντας οδοφράγματα  εμπόδισαν  την είσοδο τους στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ συγκεντρώνονται κάθε χρόνο με αφορμή τον βομβαρδισμό της πόλης από τους Συμμάχους το 1945, που είχε σαν αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης.

 

21 Φεβρουαρίου 1848

Δημοσιεύεται για πρώτη φορά, λίγες ημέρες πριν την Φεβρουριανή Επανάσταση του 1848 στο Παρίσι, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Κάρλ Μάρξ και Φρίντριχ Ένγκελς. Θεωρείται ως ένα θεωρητικό κείμενο για την καπιταλιστική και την σοσιαλιστική κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα και οδηγός για δράση, οδηγός για την προλεταριακή επανάσταση που θα ανατρέψει την κυριαρχία της αστικής τάξης και θα εγκαθιδρύσει μια αταξική κοινωνία.

 

22 Φεβρουάριου 1848, Παρίσι

Ξεσπά η λεγόμενη ”Φεβρουαριανή Επανάσταση” στη Γαλλία, που οδήγησε στην κατάργηση της βασιλείας και στην εγκαθίδρυση της B’ Γαλλικής Δημοκρατίας. Η οικονομική  πιστωτική κρίση που έπληξε την Ευρώπη το 1846 καθώς και ο έντονα συντηρητικός χαρακτήρας του καθεστώτος του Λουδοβίκου Φιλίππου άρχισε σιγά – σιγά να προκαλεί δυσφορία και δυσαρέσκεια στην γαλλική κοινωνία, η οποία μεταξύ άλλων επιζητούσε και μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα. Συγκεκριμένα, ένα από τα βασικά αιτήματα  ήταν η επέκταση του δικαιώματος της ψήφου (μόνο για τους άνδρες φυσικά!). Οι παραπάνω εξελίξεις, σε συνδυασμό με την διάχυση στη γαλλική κοινωνία των σοσιαλιστικών ιδεών, οδήγησαν σε εξέγερση, η οποία αποτέλεσε κατά κάποιο τρόπο το έναυσμα για τις επαναστάσεις που ακολούθησαν στην Ευρώπη.

 

27 Φεβρουαρίου 1979, Αγγλία

Τελείωσε ο βαρύς βρετανικός απεργιακός «χειμώνας της δυσαρέσκειας» («Winter of Discontent»). Πρόκειται για 9μηνη απεργιακή περίοδο, την σημαντικότερη στην ιστορία του βρετανικού εργατικού κινήματος από το 1926. Ο αριθμός των απεργών και των απεργιών ξεπέρασε κάθε μεταπολεμικό προηγούμενο και οι εργαζόμενοι κατάφεραν μία σειρά από νίκες καθώς και την πτώση της κυβέρνησης των εργατικών. Ο τότε πρωθυπουργός Κάλαχαν έλεγε ότι η κυβέρνησή του έπεσε εξαιτίας των «ανυπάκουων και άπληστων συνδικάτων». Τον επόμενο μήνα οι εργατικοί θα χάσουν τις εκλογές και η Θάτσερ αναλαμβάνει τη ριζική ανασυγκρότηση  του βρετανικού καπιταλισμού.

 

Φεβρουάριος 1917, Αγ. Πετρούπολη, Ρωσία

Βρισκόμαστε προς το τέλος του Α’ παγκοσμίου πολέμου, ο κόσμος έχει βιώσει τη φρίκη του πολέμου και μετρά θύματα σε επταψήφιους αριθμούς.

Τον Φλεβάρη του 1917 ξεσπούν στην πρωτεύουσα της Ρωσίας μαζικές απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις. Ο κόσμος κατεβαίνει αποφασισμένος στους δρόμους εξελίσσοντας τις διαδηλώσεις σε οργανωμένο επαναστατικό κίνημα. Εξάλλου, οι μνήμες των σοβιέτ του 1905 είναι πρόσφατες. Παράλληλα εκδηλώνονται ανταρσίες σε διάφορους στρατώνες. Ο τσάρος ανησυχεί γνωρίζοντας ότι τα στρατεύματα δεν πρόκειται να ανοίξουν πυρ στα πλήθη.

Δημιουργείται σχετικά γρήγορα ένα σοβιέτ από εκπροσώπους εργατών και στρατιωτών, τα στρατεύματα έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση.

Στις 15 Μαρτίου ο τσάρος Νικόλαος Β’ παραιτείται από τον θρόνο, ενώ ο διάδοχός του δούκας Μιχαήλ δεν δέχεται τις ευθύνες. Η χιλιετής ρώσικη μοναρχία φτάνει στο τέλος της.

Προσωρινά ανέλαβε πρωθυπουργός ο πρίγκιπας Λβοφ, ο οποίος αντιπροσωπεύοντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης διακήρυξε ότι θα συνέχιζε την ένοπλη σύγκρουση με τη Γερμανία μέχρι την τελική νίκη της Ρωσίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και ότι θα εφάρμοζε φιλελεύθερο πολιτικό πρόγραμμα μεταπολεμικά. Οι υποσχέσεις αυτές δεν ικανοποίησαν το λαό, που ανέμενε ριζικές αλλαγές μέσα στις κακουχίες του πολέμου, της πείνας και της εξαθλίωσης. Η προλεταριακή επανάσταση είχε γίνει κοινή συνείδηση και μια αστική φιλελεύθερη δημοκρατία φαινόταν τόσο ξεπερασμένη το 1917, όσο επί τσαρισμού η συνταγματική μοναρχία.

Λίγο αργότερα οι στρατιώτες εκδίδουν ανακοίνωση με την οποία δηλώνουν ότι αρνούνται να υπακούσουν στους “πρώην” αξιωματικούς τους και ότι δεν θα δεχόταν πια παρά μονό τις διαταγές που θα προερχόταν από το σοβιέτ.

Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών δεν υπήρχε πόλη που να μην είχε αποκτήσει την δική της επαναστατική διοίκηση (σοβιέτ ή επιτροπή). Στις 22 Μαρτίου είχαν σχηματισθεί 77 σοβιέτ πόλεων, σοβιέτ των αγροτών, των στρατιωτών και επαναστατικές επιτροπές κάθε είδους.

Μέσα στον Μάρτιο φυλακίστηκε η αυτοκρατορική οικογένεια (η οποία τον Ιούλιο του 1918 εκτελέστηκε), καταργήθηκε η θανατική ποινή, σταμάτησαν τα πογκρόμ κατά των εβραίων και χορηγήθηκε το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι στις γυναίκες. Οι βάσεις για την επανάσταση τον Οκτώβρη του 1917 έχουν μπει.