1 Οκτώβρη 2010, το μικτό ορκωτό δικαστήριο Άμφισσας επιβάλει ποινή ισόβιας κάθειρξης (+15 μήνες φυλάκισης για πράξεις οπλοχρησίας) στον Ε. Κορκονέα με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση με άμεσο δόλο και 10ετή κάθειρξη για συνέργια στον Β. Σαραλιώτη. Δεν εμπιστευόμαστε τα αστικά δικαστήρια, ούτε πιστεύουμε ότι η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Υπάρχουν άπειρες υποθέσεις που μας κάνουν να πιστεύουμε το αντίθετο. Σε αυτήν την περίπτωση όμως πήραν μια απόφαση κάτω από το βάρος της κοινωνικής πίεσης των χιλιάδων ανθρώπων που κατέβηκαν στους δρόμους το Δεκέμβρη του 2008.
Με το πέρας της δίκης γίνεται μια προσπάθεια από τα μίντια να σβήσουν τις πρόσφατες μνήμες της εξέγερσης που ζήσαμε. Από εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας που αναφέρουν την απόφαση σαν “καταπέλτη” μέχρι τις τελειωμένες εκπομπές μεσημεριανής ζώνης, που όλο σάλτσα και μελό μιλούν για τον Αλέξη “που ίσως να μην ήθελε τίποτα από αυτά” (αναφερόμενοι στα γεγονότα του Δεκέμβρη).
Τώρα όπως και τότε, τα μίντια μιλούσαν για εξοστρακισμό πολύ πριν βγει η βαλλιστική εξέταση (η οποία ενώ συνήθως βγαίνει σε λίγα 24ωρα, εκείνη τη φορά για ευνόητους λόγους καθυστέρησε). Μετά τις πρώτες μέρες και αφού ξεπέρασαν το αρχικό τους σάστισμα ,λόγω του μεγέθους και του απρόσμενου των γεγονότων, γρήγορα ανασυντάχθηκαν και πέρασαν στην αντεπίθεση με τη διασπορά ψευδών ειδήσεων όπως ο εμπρησμός της εθνικής βιβλιοθήκης που δεν συνέβη ποτέ. Και φυσικά δεν ξεχνάμε την εφημερίδα του ΚΚΕ τον ριζοσπάστη(αρ. φύλλου 10261) στον οποίο παρουσιαζόταν (αναφερόμενη ως διήγημα) μια παραπλήσια ιστορία με αυτήν που διαδραματίστηκε στα στενά των Εξαρχείων, στην οποία ο μπάτσος παρουσιάζεται σαν προλετάριος εργάτης και ο Αλέξης σαν πλουσιόπαιδο και τσογλάνι των Βορείων Προαστίων που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του. Ρόλος του ΚΚΕ, όπως και κάθε αριστερού ή δεξιού κόμματος ήταν να καναλιζάρει τον κόσμο και αφού δε τα κατάφερε προβόκαρε τα γεγονότα της εξέγερσης.
Φυσικά, δεν περιμέναμε τίποτα άλλο, αφού αυτή είναι η λειτουργία των ΜΜΕ. Να φιλτράρουν τα κοινωνικά και πολιτικά ριζοσπαστικά γεγονότα και να δημιουργούν μια καναλιζαρισμένη πραγματικότητα, μέσα από τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, επιλεκτικών συνεντεύξεων και εικόνων. Κατασκευάζουν διαχωρισμένες ταυτότητες, καλοί Έλληνες μαθητές και κακοί λαθρομετανάστες, κουκουλοφόροι και ειρηνικοί διαδηλωτές, νόμιμοι και παράνομοι, καλοί και παραστρατημένοι μπάτσοι. Σε αυτά τα δύο χρόνια δεν έγινε καμία αναφορά στην εξέγερση του Δεκέμβρη(αναφορά ως ”γεγονότα του Δεκέμβρη”), καμία αναφορά στους δεκάδες συλληφθέντες και στις αντίστοιχες δίκες τους. Στις διώξεις μαθητών στη Λάρισα που εκ-δικάζονται στις 9/12/10 με τον τρομονόμο και στις εκατοντάδες δίκες express μεταναστών με αποτέλεσμα την απέλασή τους.
Προσπάθησαν μέσα από ρεπορτάζ και εκπομπές, επιστρατεύοντας από ευαίσθητους τραγουδοποιούς μέχρι ειδικούς κοινωνιολόγους, να παρουσιάσουν μια κατασκευασμένη άποψη για το τι ήταν ο Δεκέμβρης. Μια άποψη που διαμορφώθηκε μέσα από τα δελτία των 8 και τις εκπομπές και όχι από τους δρόμους. Μια άποψη που σκοπό έχει την αλλοίωση της εξεγερτικής μνήμης.
Το τι πραγματικά ήταν ο Δεκέμβρης μπορεί να εκφραστεί από τα υποκείμενα που συναντήθηκαν εκείνες τις μέρες, που κατέβηκαν στους δρόμους, που επικοινώνησαν, που έδρασαν, που κατέστρεψαν ότι θεώρησαν εχθρικό και ότι τους ασχήμαινε τη ζωή.
Για μας ο Δεκέμβρης είναι οι σχέσεις που αναπτύχθηκαν, τα εγχειρήματα και οι καταλήψεις που πραγματοποιήθηκαν, τα πισωπατήματα των εξουσιαστών και η δική μας έφοδος στον ουρανό. Και το σημαντικότερο από όλα, η παρακαταθήκη μιας κοινής συνείδησης του ότι όχι μόνο τα θέλουμε όλα αλλά έχουμε τη δυνατότητα να το πραγματοποιήσουμε. Μέσα από αυτοοργανωμένες, αντιεραρχικές συνελεύσεις που αποφασίζουμε όλοι μαζί πέρα από ειδικούς και εκπροσώπους της πολιτικής, ενάντια στα αφεντικά μας, έξω από κρατικούς θεσμούς και στήνοντας δομές επικοινωνίας και συνεύρεσης. Τουλάχιστον έτσι το βιώσαμε εμείς, μέσα από τη δική μας εμπειρία. Άλλωστε ο Δεκέμβρης ήταν κάτι που μας ξεπέρασε όλους και σε καμία περίπτωση δεν ευαγγελιζόμαστε τη μία αλήθεια, αυτό είναι δουλειά της εξουσίας.
Τέλος, παρόλο που τόσος κόσμος εξεγέρθηκε με αφορμή μια κρατική δολοφονία, η αστυνομική βία από τότε αυξήθηκε. Επίσης, το Δεκέμβρη τέθηκαν πάρα πολλά ζητήματα και αυτά δεν τα ξεχνάμε, όπως επίσης χρέος μας θεωρούμε να μην ξεχάσουμε την εξέγερση. Θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη, ενάντια στις προσπάθειες των εξουσιαστικών μηχανισμών του κράτους και των αφεντικών. Γνωρίζουμε ότι νέοι αγώνες χτίζονται πάνω στις εμπειρίες των προ-ηγούμενων και έτσι προχωράμε συλλογικά μπροστά.
Μετατρέπουμε την οργή μας σε συνείδηση.
Ραντεβού στους δρόμους!