La meilleure retraite c’est l’attaque
Η καλύτερη σύνταξη* είναι η επίθεση
Το απεργιακό κίνημα είχε ως κοινή τακτική τον αποκλεισμό ή κατάληψη των χώρων εργασίας και το μπλοκάρισμα των δρόμων. Αποκλεισμοί σταθμών από τους σιδηροδρομικούς, σχολείων και σχολών από μαθητές και φοιτητές, μεγάλων εργοστασίων όπως της Renault και της Peugeot, διυλιστηρίων και αποθήκες καυσίμων ,με αποτέλεσμα να σταματήσουν να κινούνται για μέρες τα φορτηγά και λεωφορεία, είχαν ως στόχο την παράλυση της οικονομίας. Παράλληλα ξεσπούν εκτεταμένες συγκρούσεις με τους μπάτσους σε πολλές πόλεις. Επιθέσεις γίνονται σε μεγάλα εμπορικά κέντρα και πολυκαταστήματα, σε σούπερμάρκετ, σε γραφεία ευρέσεως εργασίας, σε τράπεζες, σε αστυνομικά τμήματα, στα γραφεία της ΜΕDE (το επιφανές ”συνδικάτο” των αφεντικών). Επίσης, γίνεται απόπειρα κατάληψης της όπερας στη Βαστίλλη και συμβολική κατάληψη των γραφείων της Malakoff Mederic, εταιρίας ιδιωτικών συντάξεων και ασφαλίσεων.
Η φιγούρα των ”βάρβαρων” νέων της εξέγερσης του 2005 αποσυντίθεται καθώς η ριζοσπαστικοποίηση δεν επέρχεται μόνο από μία μειοψηφία στα άκρα του κινήματος αλλά μεταδίδεται άμεσα από τις ίδιες τις πράξεις του με τρόπο διάχυτο. Το γεγονός ότι χιλιάδες μαθητές συμμετείχαν στις διαδηλώσεις για το συνταξιοδοτικό επιβάλλοντας το σύνθημα ”γενική απεργία στις αγορές και στους δρόμους” αποδεικνύει ότι αυτό το κίνημα, μέσω της ρήξης κοινωνικών και επαγγελματικών διαχωρισμών, αναμιγνύει γενιές και τομείς.
Σημείο αφετηρίας του απεργιακού κινήματος είναι η αυτοοργάνωση ως απάντηση στην αναγκαιότητα για οικειοποίηση των αγώνων χωρίς την διαμεσολάβηση αυτών που παριστάνουν ότι μιλούν στο όνομα των εργαζομένων. Ενδεικτική είναι η κατάληψη κτιρίου στη Rennes, για να στεγάσει συνελεύσεις και κινηματικές διαδικασίες. Το κίνημα οργανώνεται μέσα από διεπαγγελματικές ανοιχτές συνελεύσεις, ανοιχτές συνελεύσεις σε σχολεία και σχολές και σε γειτονιές. Στα πλαίσια αυτά οργανώνονται τοπικές πορείες ενώ στις περισσότερες πόλεις δημιουργούνται απεργιακά ταμεία αλληλεγγύης με πρωτοβουλία της CNT*.
Το γαλλικό κράτος απαντά με μηδενική ανοχή, σε μια προσπάθεια να σταματήσει τον εξεγερσιακό χείμαρρο που πλημμύρισε όλη τη χώρα από το Παρίσι, τη Λυών, τη Μασσαλία, τη Γκρενόμπλ και τη Νάντη ως τα παράλια του ατλαντικού και την Κορσική. Οι μπάτσοι επανακαταλαμβάνουν αποθήκες καυσίμων, περιφρουρούν τα σχολεία, και οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί αυξάνονται μέρα με την ημέρα.
Ο υπουργός εσωτερικών Brice Hortefeux δηλώνει “η Γαλλία δεν ανήκει σ’ αυτούς που σπάνε, καίνε και κλέβουν, αλλά στους τίμιους ανθρώπους που θέλουν να πάνε στις δουλειές τους ανενόχλητοι”, καθώς φυγαδεύεται από την εμπόλεμη Λυόν, υπό τα βρισίδια μιας παρέας νεαρών. Στον ίδιο τόνο κυμάνθηκαν και οι δηλώσεις Σαρκοζί “Οι σπάστες δε θα έχουν τον τελευταίο λόγο, σε μια δημοκρατία!” ενώ κάνει έκκληση στην “υπευθυνότητα του καθενός”. Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες της κυβέρνησης και των ΜΜΕ να στρέψουν την κοινή γνώμη ενάντια στις κινητοποιήσεις, σύμφωνα με γκάλοπ, 77% των Γάλλων είναι υπέρ των απεργιακών κινητοποιήσεων και των μπλόκων.
Στα πλαίσια της κρατικής προπαγάνδας δεν αποτελεί έκπληξη ότι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος φαινόμενα ρατσισμού και εθνικισμού. Από την πορεία 250 εθνικιστών στο Παρίσι “ενάντια στα αποβράσματα και στους σπάστες ” μέχρι τα ρατσιστικά πογκρόμ του Σαρκοζί εναντίων μεταναστών.
Ο βουλευτής Philippe Meunier θα δηλώσει σχετικά: “βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αρπακτικά θηρία που ‘χουν ως μόνο στόχο τα σπασίματα και το πλιάτσικο εις βάρος του γαλλικού λαού”, επιχειρηματολογώντας υπέρ της εξόρισης των συλληφθέντων “σπαστών” από τη χώρα… Σε αυτό το κλίμα, ξεκινούν οι πρώτες ομαδικές δίκες συλληφθέντων με προβληματισμό στα ΜΜΕ για τους ανήλικους. Ο πιο νέος είναι 13 ετών. Ενδεικτικά 1.158 διαδηλωτές συλλαμβάνονται ,περίπου 1000 κρατούνται, ενώ 150 έχουν ήδη περάσει δικαστήρια. Μεταξύ τους αρκετοί ανήλικοι έρχονται αντιμέτωποι σε ποινές φυλάκισης, ”κοινωνική εργασία” ή χρηματικά πρόστιμα. Ως απάντηση στην κρατική καταστολή πραγματοποιούνται σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας κινήσεις αλληλεγγύης, όπως για παράδειγμα η πορεία αλληλεγγύης καθηγητών της Μπεζανσόν στους μαθητές τους ενάντια στην αστυνομική βία.
Τα όσα μεταφέρονται εδώ, σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν το εύρος ενός τόσο εκρηκτικού κινήματος όπως αυτό της Γαλλίας, και σκοπεύουν στο να δώσουν μια στοιχειώδη εικόνα του τι λαμβάνει χώρα.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ο εντοπισμός των διαφορών του απεργιακού κινήματος στην Γαλλία με τις περσινές πορείες στην Ελλάδα. Οι απεργίες κράτησαν μέρες και επεκτάθηκαν σε πάρα πολλές πόλεις και κλάδους. Το γεγονός ότι ο αγώνας κυκλοφόρησε σε όλους τους εργασιακούς χώρους, στα σχολεία ,στα πανεπιστήμια αλλά και στα γκέτο, εν μέρη συνδέεται με την εξέγερση στα γκέτο το 05 και το κίνημα ενάντια στο CPE* το 06. Οι εμπειρίες αυτές άφησαν παρακαταθήκη στους νέους των προαστίων αλλά και σε μαθητές και φοιτητές ώστε η σημερινή κατάσταση να γίνει εκρηκτική.
Αυτή τη φορά επομένως για ένα ζήτημα που θα απασχολούσε μόνο τα συνδικάτα, κατέβηκε όλος ο κόσμος και συνδέθηκαν τα διαφορετικά κοινωνικά κομμάτια (εργαζόμενοι-νεολαία των γκέτο, φοιτητές, μαθητές) βάζοντας μπροστά τα κοινά προβλήματα και όχι τις αντιφάσεις τους.. Τέλος, αυτό το κίνημα αποτέλεσε αφορμή να πραγματοποιηθεί ένα βήμα παραπέρα από το μονοδιάστατο προβληματισμό για τις συντάξεις και να τεθεί το ζήτημα της εργασίας συνολικά αναπτύσσοντας και οικοδομώντας από κοινού μια κριτική.
*λογοπαίγνιο της φράσης: “Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση”. Στα γαλλικά retraite εκτός από άμυνα-υποχώρηση σημαίνει και σύνταξη.
Για ενημέρωση, υλικό, προκήρυξης επισκεφθείτε:
http://rioter.info
http://athens.indymedia.org
http://classwar.espiv.net/france/