Σε μια πόλη όπου η βιομηχανία της διασκέδασης αναπαράγει τον εργασιακό μεσαίωνα σε εκατοντάδες κάτεργα του επισιτισμού, ήρθε να σπάσει την σιωπή ο αγώνας των εργαζομένων του εστιατορίου Banquet. Ένας αγώνας ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και για την υπεράσπιση των κεκτημένων.
Η εργοδοσία μετά από 3 μήνες αναστολής της λειτουργίας του εστιατορίου, ως επίδειξη δύναμης και αντιλαμβανόμενη το αντίκτυπο που έχει ο συγκεκριμένος εργατικός αγώνας στην κοινή γνώμη, προβαίνει σε αιφνιδιαστικό άνοιγμα του καταστήματος και αρχίζει να επιδίδεται σε ένα ξέφρενο πογκρόμ εναντία στους εργαζόμενους στους αλληλέγγυους. Προχωράει σε εξώδικες απολύσεις, μηνύσεις, συλλήψεις, δίκες με βάση κατασκευασμένες κατηγορίες και αίτηση ασφαλιστικών μέτρων με σκοπό την ποινικοποίηση και απομόνωση του αγώνα. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται να συμπληρώσει η προκλητική συμπεριφορά από το αφεντικό και τα τσιράκια του. Παίζοντας λοιπόν τον ρόλο του ασφαλίτη, ανάμεσα από τα ακριβά τους ποτήρια βιντεοσκοπούν πρόσωπα σε κάθε παράσταση διαμαρτυρίας στοχεύοντας στην ένταση και στην αυτόματη ενεργοποίηση των ασφαλιστικών μέτρων εναντίων τον εργαζομένων. Στην υπόθεση αυτή βέβαια το αφεντικό δεν είναι μόνο του. Δικαστική εξουσία και αστυνομία επιστρατεύονται στο πλευρό της εργοδοσίας σε μια προσπάθεια για καταστολή κάθε μορφής ταξικής αντιπαράθεσης.
Εκεί όμως που δεν φτάνει το χέρι του κράτους, φτάνει το χέρι του αφεντικού. Και πέφτει βίαια πάνω σε όποιον σηκώσει κεφάλι. Το ”ειδυλλιακό” τοπίο της επισφαλούς εργασίας, όπου η εργατική νομοθεσία γίνεται κουρελόχαρτο στα πρότυπα των νεοφιλελεύθερων κανόνων εργασίας (απελευθέρωση απολύσεων, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων), έρχεται να το συμπληρώσει η εργοδοτική τρομοκρατία. Πάντα βέβαια με την ”ευγενική χορηγία” της αστυνομίας. Απειλές και τραμπουκισμοί μέχρι μπράβοι και καρτέρια έξω από σπίτια εργαζομένων και αλληλέγγυων. Δεν είναι λίγες οι φορές που η εργοδοτική τρομοκρατία φλερτάρει με τις τακτικές της νύχτας και αποκτά χαρακτηριστικά ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον τρόπο που αποφάσισε να ”συμμορφώσει” η εργοδοσία την Κάρμεν (εργαζόμενη στο Via Vai) και την Κ.Κούνεβα όταν απαίτησαν να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα τους. Επίδειξη όπλου, ξυλοδαρμός, βιτριόλι στα μάτια, είναι κάποια από τα μέτρα πειθάρχησης.
Τόσο στην υπόθεση του Banquet, όσο και σε εκατοντάδες παρόμοιες, τα αφεντικά είναι ενωμένα και έτοιμα να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό. Στα πλαίσια της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, όπου η κερδοφορία των επιχειρήσεων ενισχύεται διαμέσου των ελαστικών σχέσεων εργασίας, η επιχειρηματολογία των αφεντικών συντίθεται στο εξής δίπολο : ” ‘Η δουλεύεις με τους φτηνότερους όρους ή σε καιρούς κρίσης ψάξε και βρες αλλού δουλειά”. Στη ζοφερή αυτή πραγματικότητα υποτίμησης της εργασίας η ταξική συμμαχία κράτους-αφεντικών θέτει εκβιαστικά και τους όρους του παιχνιδιού. Το μεγάλο στοίχημα όμως που πρέπει να κερδηθεί είναι πώς μπορούμε εμείς να αντιστρέψουμε αυτούς τους όρους.
Το φαινόμενο της επισφάλειας αφορά εκτός από την ίδια τη φύση της εργασίας και το συνολικό φάσμα της κοινωνικής ζωής. Άμεσα συνυφασμένη με την ανεργία η επισφαλής εργασία αναπτύσσει μια συνθήκη ζωής που χαρακτηρίζεται από αβεβαιότητα για τους όρους αναπαραγωγής του ατόμου, αδυναμία ενός στοιχειώδους προγραμματισμού για το κοντινό μέλλον καθώς και εξάρτηση από την οικογένεια (συνήθως οικονομική). Για τον λόγο αυτό τίθεται όσο ποτέ η αναγκαιότητα να οργανώσουμε και να στρέψουμε την οργής μας απέναντι στο σύστημα που δημιουργεί αυτό το μοντέλο εργασίας και την εξουσία που το διαχειρίζεται. Οι συλλογικές ανάγκες απαιτούν συλλογικές λύσεις. Μέσα από την όξυνση και την γενίκευση των εμπειριών αγώνα δημιουργούνται δίκτυα αλληλέγγυων ατόμων όπου εργαζόμενοι/ες, άνεργοι/ες, επισφαλείς, φοιτητές συναντιούνται με σκοπό τον συντονισμό και την ανταλλαγή όχι μόνο των προβλημάτων και των προκλήσεων άλλα επίσης των λύσεων και των νικών. Λειτουργώντας άμεσα τα δίκτυα αλληλεγγύης ως μοχλοί πίεσης απέναντι στα ”σχέδια” των αφεντικών μπορούν να τα ανατρέψουν και να πετύχουν σημαντικές νίκες (όπως για παράδειγμα ο επιτυχημένος αγώνας για την επαναπρόσληψη του Ν.Παλαιστίδη στις εκδόσεις ΑΓΡΑ). Διαρρηγνύοντας τον ατομικιστικό τρόπο ζωής και δημιουργώντας διαύλους επικοινωνίας και σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων, καλλιεργείται το έδαφος για συλλογική δράση ενάντια στη βία των αφεντικών. Ας πάρουμε λοιπόν την κατάσταση στα χέρια μας μέσα από αυτοοργανωμένες διαδικασίες αγώνα χωρίς λογικές συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και διαμεσολάβησης.
Μπροστά στην εργοδοτική τρομοκρατία και στο ζόφο μιας καθημερινότητας, που αρκετά συχνά καταπιέζεται από την ίδια εργασία, η επανοικειοποίηση των ζωών μας θα είναι η εκδίκησή μας, χωρίς να ξεχνάμε πως η αξιοπρέπεια κατακτήθηκε από συλλογικούς αγώνες.
Το Cafe La Rage επιθυμεί να αποτελέσει ένα τόπο συνάντησης, αυτοοργάνωσης και αυτομόρφωσης, επισφαλών εργαζομένων, ανέργων, ελαστικών κτλ.
Ενημερωθείτε για το προσεχές πρόγραμμα στην ιστοσελίδα: www.cafelarage.blogspot.com
ή στο www.yfanet.net