Ιστορικά: Το κίνημα αυτομείωσης δημόσιων υπηρεσιών και αγαθών στην Ιταλία του ‘70

Το 1973 η πετρελαϊκή κρίση εμφανίζεται στην Ιταλία, όπως και σε άλλες δυτικές χώρες. Οι πιο ενήμεροι τεχνοκρατικοί τομείς και αναμφισβήτητοι ηγέτες των μεγάλων ιταλικών μονοπωλίων (όπως ο Ανιέλι, η FIAT), συγκεντρωμένοι γύρω από τον Carli πρόεδρο της Τράπεζας της Ιταλίας προτείνουν και, τον Ιούνιο του 1974, υποχρεώνουν την κυβέρνηση να δεχτεί ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο το «Σχέδιο Carli». Το σχέδιο υποστηρίζει δύο ουσιώδεις στόχους: την αναδιάρθρωση της παραγωγής (διαφοροποίηση μερικών βιομηχανικών τομέων και εμφανώς της αυτοκινητοβιομηχανίας, διατύπωση ενός προγράμματος πυρηνικής ενέργειας) και την μείωση των δημόσιων δαπανών. Συγκεκριμένα, η αξιωματική αρχή της κυβέρνησης περί ‘δίκαιης κοστολόγησης’ των δημόσιων υπηρεσιών είχε ως επακόλουθο μια μαζική άνοδο των τιμών στις συγκοινωνίες, στο ηλεκτρικό ρεύμα, στο τηλέφωνο, στην ιατρική περίθαλψη και στη στέγαση. Τον Ιούλιο, εκτός από ελάχιστες τροποποιήσεις που προτάθηκαν από το Ι.Κ.Κ., το Κοινοβούλιο ενέκρινε αυτό το πρόγραμμα με αυξήσεις που ξεπερνούσαν το 50%.

Από τους μαχητικούς αγώνες του Φθινοπώρου του 1969 και έπειτα η ταξική πάλη στην Ιταλία άρχισε να εξαπλώνεται από τα εργοστάσια σε κάθε τομέα της ζωής των ανθρώπων. Η εργατική τάξη άρχισε να αγωνίζεται ενάντια στις απαράδεκτες συνθήκες στέγασης με ευρείες και παρατεταμένες απεργίες ενοικίων και μαζικές καταλήψεις κενών διαμερισμάτων. Επίσης εμφανίστηκαν αγώνες κατά της αύξησης των τιμών των τροφίμων και των μετακινήσεων, για τα ανεπαρκή σχολεία και παιδικούς σταθμούς, καθώς και για τις απαράδεκτες ιατρικές εγκαταστάσεις. Άρχισε λοιπόν, να δημιουργείται μια διαδικασία αγώνα εντός των εργατικών κοινοτήτων, εμπλέκοντας ταυτόχρονα ένα μεγάλο κομμάτι των γυναικών που ήταν παραγκωνισμένο στο ρόλο της οικιακής εργασίας. Επρόκειτο για ένα “αυτόνομο” κοινωνικό κίνημα, καθώς ήταν αυτόνομο από τα κόμματα και τα συνδικάτα. Αρνούμενοι/ες την εκπροσώπηση και την αντιπροσώπευση, οι εκμεταλλευόμενοι/ες φρόντιζαν να υποστηρίζουν τις ανάγκες τους, χωρίς διαμεσολάβηση και χωρίς καμιά εμπιστοσύνη στους θεσμούς -στο εδώ και στο τώρα-, χωρίς να περιμένουν μια υποθετική και μακρινή επανάσταση που προετοιμάζεται από τα πάνω.

Το κομμουνιστικό κόμμα και τα συνδικάτα κάλεσαν τον λαό να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, αλλά τα αυτόνομα συμβούλια και οι επιτροπές απάντησαν πως οι προλετάριοι δεν θα θυσιαστούν για την καλή λειτουργία της οικονομίας και υπερασπίστηκαν την απαλλοτρίωση και την αυτομείωση.

Αυτομείωση, είναι η άρνηση καταβολής του συνόλου ή μέρους των τιμών που χρεώνονται για διάφορές υπηρεσίες, ηλεκτρισμού, τηλεφώνου, μεταφορών, ενοικίων, ακόμη και τροφίμων και άλλων καταναλωτικών αγαθών. Πληρώνονταν είτε η παλιά τιμή ή η μισή τιμή, ή τίποτα. Αυτή η μορφή ανυπακοής εξαπλώθηκε σαν φωτιά σε όλη τη χώρα και συχνά υποστηρίχθηκε από τους εργαζομένους στις εκάστοτε υπηρεσίες. Εάν το κίνημα της αυτομείωσης μπόρεσε να αναπτυχθεί στην Ιταλία σε μια μαζική κλίμακα, οφείλεται στην ύπαρξη εργοστασιακών αγώνων ιδιαίτερα δυναμικών και μόνιμων.

 

Αυτομείωση στις Μετακινήσεις

Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1974 η απόφαση των δύο ιδιωτικών εταιρειών συγκοινωνιών να αυξήσουν την τιμή του εισιτηρίου από 20% έως 50% προκάλεσε την άμεση αντίδραση από την πλευρά των εργατών. Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν αυθόρμητες και ανοργάνωτες: λεωφορεία μπλοκάρονται στο Pinerollo, ένα σημαντικό σημείο συνάθροισης των εργατών της Rivalta και της Mirafiori, μερικές αντιπροσωπίες εργατών κατευθύνονται προς τα δημαρχεία και τα γραφεία της τοπικής αυτοδιοίκησης, μερικά φυλλάδια μοιράζονται. Όλο αυτό δεν αλλάζει πολλά όσον αφορά την αύξηση. Το συνδικάτο μεταλλουργών (FLM) στη Rivalta αποφασίζει να πάρει στα χέρια του την οργάνωση του αγώνα στη βάση της αυτομείωσης- το εβδομαδιαίο πάσο μεταφοράς πρέπει να αγοράζεται στην παλιά τιμή.

Αυτομείωση στο ηλεκτρικό ρεύμα


Τα συνδικάτα του CISL ηλεκτρικού ρεύματος, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του κινήματος των περιφερειακών συγκοινωνιών, πρότειναν αργότερα να εγκαινιαστεί η αυτομείωση. Μειώθηκαν οι λογαριασμοί που λάμβαναν οι καταναλωτές κατά 50% ή, πιο ριζικά, οργανώθηκε η άρνηση της εξόφλησης των λογαριασμών. Τα μέλη των συνδικάτων έθεσαν αυτό το επίπεδο στο 50% των νέων λογαριασμών του ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτές οι αυτομειώσεις πήραν μεγάλη έκταση. Έτσι στις 12 Νοεμβρίου, στο Τορίνο, για παράδειγμα, 80.000 άτομα διαδήλωσαν και έκαψαν τις επιστολές που η ENEL (ιταλική ΔΕΗ) τους έστειλε για να τους απειλήσει “ευγενικά” για ποινικές διώξεις εάν δεν σταματούσαν να αυτομειώνουν τον λογαριασμό τους.

 

Αυτομείωση στο τηλέφωνο

Το 1974, 52,000 νοικοκυριά αρνούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό του τηλεφώνου τους. Η SIP στέλνει έγγραφες απειλές αποκοπής και τις εκπληρώνει στις αρχές Οκτώβρη. Αλλά η απάντηση δεν άργησε και πολύ. Στη Ρώμη, όπου η SIP είχε κόψει χιλιάδες τηλέφωνα από το προαστιακό προλεταριάτο, μια πρώτη συμβολική επίθεση έλαβε χώρα σε ένα τηλεφωνικό κέντρο. Μερικές μέρες μετά, μια έκρηξη κατέστρεψε, μαζί με το κέντρο της οδού Shakespeare, 14,000 τηλεφωνικές γραμμές συμπεριλαμβανομένων και όλων των υπουργείων και του Προεδρικού Μεγάρου.

 

Αυτομείωση ενοικίων

Στο Μιλάνο ο αγώνας ξεκίνησε το 1968. Στο Quarto Oggiaro, 30.000 οικογένειες στις δημοτικές και κοινοτικές κατοικίες βρέθηκαν αντιμέτωπες με μια αύξηση του ενοικίου κατά 30%, έτσι δημιουργήθηκε μία «επιτροπή ενοικιαστών». Κατά το έτος αυτό πραγματοποιήθηκαν, από πόρτα σε πόρτα, επαφές και οργανώθηκαν δημόσιες συνελεύσεις. Μέχρι τον Ιούνιο του 1968, 700 οικογένειες ξεκίνησαν άρνηση πληρωμής επί του συνολικού ενοικίου. Η επιτροπή των ενοικιαστών εξάπλωσε τον αγώνα με την απαίτηση ότι το νοίκι δεν θα υπερβαίνει το 10% των μισθών. Τον Σεπτέμβριο του 1968 τέσσερα άτομα συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια μιας έξωσης. Παιδιά επιτέθηκαν σε οχήματα της αστυνομίας, και οι γυναίκες απέκλειαν τις εισόδους των διαμερισμάτων. Η επιτροπή διευρύνθηκε και η βιαιότητα της αστυνομίας έκανε τους ανθρώπους να εξοργιστούν. Τον Απρίλιο του 1970, 500 αστυνομικοί χρειάσθηκαν για να εκδιώξουν μια οικογένεια. Αντίστοιχες καταστάσεις διαδραματίστηκαν και σε άλλες πόλεις τις Ιταλίας.

 

Σουπερμάρκετ

Οι αυτομειώσεις στα σουπερμάρκετ, συνίστανται στην μαζική συμμετοχή ανθρώπων που είτε πληρώνουν ένα μέρος των αγαθών, είτε καθόλου. Πυρήνες αποφασισμένων εργαζομένων θα επιλέξουν τη μόνη μορφή αγώνα που μπορεί να λυγίσει τα σουπερμάρκετ: την συλλογική οικειοποίηση, βίαιη, εάν χρειάζεται, θέτοντας σε αμφισβήτηση τον σεβασμό στην ιδιωτική περιουσία. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως για τους εργαζομένους είναι μια ληστεία, όπως επιβεβαιώθηκε στο κείμενο που μοιράστηκε σε μια από αυτές τις δράσεις: “Τα αγαθά που πήραμε είναι δικά μας, όπως δικό μας είναι ότι υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο γιατί το έχουμε παράξει εμείς”.

 

Διαβάσαμε και προτείνουμε:

 

«Το σπίτι των κλεφτών -Τρία μεταφρασμένα κείμενα σχετικά με το κίνημα της αυτομείωσης στην Ιταλία του ’70»,

έκδοση «πρωτοβουλίας από την κατάληψη Πραποπούλου» – protovouliaxal@yahoo.gr

Κατεβάστε το από:

http://archives.espiv.net/index.php/View-document-details/200-Το-σπίτι-των-κλεφτών.html

 

«Εμπειρίες αυτομείωσης στο ιταλικό αυτόνομο κίνημα»,

μπροσούρα για την αυτομείωση και τα αυτόνομα συμβούλια στην Ιταλία τη δεκαετία του ‘΄70

Κατεβάστε το από:

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1195086

 

«Εμπειρίες από το κίνημα αυτομείωσης στην Ιταλία τη δεκαετία του ’70»,

έκδοση της κατάληψης Φάμπρικα ΥΦΑΝΕΤ

Κατεβάστε το από: http://www.yfanet.net

 

Βιβλία σχετικά με το ριζοσπαστικό κίνημα στην Ιταλία:

 

Μπαλεστρίνι Νάνι, Οι Αόρατοι, εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος

 

Μπαλεστρίνι Νάνι, Τα θέλουμε όλα, εκδόσεις Στοχαστής

 

Katsiaficas George, Η ανατροπή της πολιτικής, εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα

 

Συλλογή κειμένων, Autonomia, απόψεις, αγώνες μαρτυρίες των Ιταλών αυτόνομων (1970-1980), έκδοση της Λέσχης κατασκόπων του 21ου αιώνα